Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Άκου φίλε μου, δικός σου ο σταυρός, δικός σου ο Γολγοθάς, δική σου η σταύρωση, δική σου κι η Ανάσταση.
Ο καθένας, κουβαλάει ένα σταυρό που δεν ξέρεις. Δεν τον μοιράστηκε. Άλλοτε από εγωισμό κι άλλοτε από περηφάνεια, άλλες φορές κι από ντροπή ακόμα.
Μην το ψάχνεις, απλά αν μπορείς, γίνε χάδι, γίνε αγάπη, γίνε χέρι που θα κρατήσει τον πεσμένο. Ίσως να μην μπορείς να τον σηκώσεις, δεν πειράζει. Κράτα τον.
Κάνε τον να νιώσει πως είσαι εκεί, πλάι του.
Ο άνθρωπος που έχεις απέναντί σου, και χαμογελά, μπορεί να έχει έναν σταυρό στην πλάτη του που δεν φαίνεται και τον λυγίζει κάθε στιγμή.
Μπορεί να φορά ένα αγκάθινο στεφάνι στην ψυχή του, που του ματώνει κάθε του κύτταρο, κι ας μην λέει τίποτα γι’αυτό.
Μπορεί να έχει υπάρξει άγιος και αμαρτωλός, σταυρωτής και σταυρωμένος, όλοι κάποτε υπήρξαμε κάτι κι από τα δυο.
Όλοι μέσα μας, κάτι απ’ όλα κουβαλάμε, και μόνο όταν νιώσουμε ασφαλείς, όταν νιώσουμε ν’ αγαπιόμαστε, όταν νιώσουμε ένα χέρι να μας κρατά, κλείνουμε το “κακό” κατάβαθα και βγαίνουμε στο φως.
Αυτό το φως να αναζητάς. Γι’ αυτό το φως, να γίνεσαι αγάπη, και νοιάξιμο, και φροντίδα. Γι’αυτο το φως να ρισκάρεις με τους ανθρώπους ξανά και ξανά. Σ’αυτό το φως να επιλέγεις να ζήσεις.
Κι όταν συναντάς στο δρόμο σου Ιούδες και αμαρτωλούς, πριν τεντώσεις το δάχτυλο, πριν κρίνεις, πριν καταδικάσεις, πριν τους “ξεκόψεις” και τους καθαρίσεις από τη ζωή σου, να θυμάσαι..
Ο αναμάρτητος, πρώτος το λίθο βαλέτω…
