Γράφει η Τζένη Γιαννοπούλου
Όχι αγόρι μου δε φταις εσύ. Αλήθεια στο λέω ρε, δε σε ειρωνεύομαι. Δε φταις.
Εσύ ήσουν αυτός που ήσουν. Και τα σημάδια φαινόταν από την αρχή.
Εγώ δεν ήθελα να τα δω. Εγώ επέλεξα να κλείσω τα μάτια μου και να αγνοήσω το ένστικτό μου που μου έλεγε “φύγε μακριά όσο πιο γρήγορα μπορείς”.
Εγώ φταίω. Που πίστεψα σε κούφιες υποσχέσεις και λόγια του αέρα. Που αντί να βλέπω τις πράξεις σου, επέλεξα να φάω το παραμύθι. Γιατί ήθελα να το φάω. Γιατί είχα την ανάγκη να το φάω.
Γιατί η ψυχή μου διψούσε για αυτό το παραμύθι. Το ζητούσε χρόνια με απόγνωση. Ήθελε να νιώσει πως είναι να πετάς στα σύννεφα, πως είναι να νιώθεις να πέφτεις στο κενό χωρίς αλεξίπτωτο και την αδρεναλίνη να πυροδοτεί το κορμί σου και να ζητάει κι άλλο. Ήθελα να το ζήσω. Μόνο που έλπιζα πως το παραμύθι θα έβγαινε αληθινό. Έλπιζα πως το όνειρο θα γινόταν πραγματικότητα.
Όχι, δε φταις εσύ. Εσύ ήξερες ποιος είσαι και τι θέλεις ή μάλλον τι δεν θέλεις στην δική μου περίπτωση. Και κατά βάθος κι εγώ το ήξερα.
Αλλά εκείνη η ρημάδα η ελπίδα που έρχεται και τρυπώνει στην καρδιά σου και σου ψιθυρίζει λόγια όμορφα, δε με άφηνε να τρέξω μακριά. Να προστατέψω την καρδιά μου.
Δεν μπορώ λοιπόν να σε κατηγορήσω, εγώ φταίω. Δικό μου το λάθος.
Αλλά ξέρεις κάτι; Είναι το ωραιότερο λάθος που έκανα ποτέ μου!
