Γράφει ο Γιάννης Βογιακέλης
Δυο παρήγορα μάτια να σε κοιτάξουν.
Να σου κλέψουν την αγανάκτηση ετών που σου χαρίζουν τόσα και τόσα άλλα.
Να σου λάμψουν λίγη ευτυχία.
Να σου ξεθαμπώσουν λίγη ουσία με την σπιρτάδα τους και… ναι, οκ, να σε ζαλίσουν και λίγο. Κι εσύ εκείνα.
Νά’ναι αμφίπλευρη η ζαλάδα, να πέσει ο ένας πάνω στον άλλο κι ό,τι θέλει ας γίνει. Ωραίο θά’ναι άλλωστε. Τα κάνει όλα ωραία η ζάλη…
Δυο μάτια σπινθηροβόλα και δυο χείλη φωτιά. Ν’ανοίγουν και να φυσούν λέξεις με ορμή· να σε φτάνουν όσο μακριά κι αν είσαι.
“Μακριά”… καημένε μου…
Καημένος εσύ που το φοβάσαι, καημένη κι η απόσταση που δεν έχει χώρο ανάμεσά σας να σταθεί.
