Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου
Μια καρδούλα στον υπέρηχο του ιατρείου χτυπά δυνατά. Θαρρείς και θέλει να μας υπενθυμίσει ότι “είναι εδώ” μαζί μας. Ένα δάκρυ τρέχει από τα μάτια μου. Θα γίνω για δεύτερη φορά μαμά. Λαχταρούσα τόσο πολύ ένα δεύτερο παιδικό χαμόγελο στο σπίτι μας. “Θηλυκιά ακούγεται η καρδούλα”, τόλμησε να μαντέψει ο γιατρός μας. Τι το ήθελε. Λαχτάρα για κοριτσάκι σε όλο το σόι και στην κρυφή ακρούλα της δικιάς μου ψυχής μία ανατριχίλα.
“Λες; Αποκλείεται. Αφού εγώ το νιώθω. Είναι αγόρι.” Ήξερα. Σε ένιωθα. Ήσουν αγόρι και μάλιστα ζωηρό. Δεν ήθελα να νιώσεις τον πόθο μου για ροζ φουστανάκια και κοκαλάκια για τα μαλλιά. Γι’ αυτό δεν άφησα τον εαυτό μου να πιστέψει τον γιατρό και να αγνοήσει το ένστικτο. Με επιβεβαίωσες κάτι μήνες μετά, όταν μας έκανες την χάρη να δείξεις στην κάμερα τα προσόντα σου. Περήφανος ο μπαμπάς χάζευε την οθόνη. Δεν ήθελε να το αφήσει να φανεί αλλά τα είδα τα μάτια του. Ήταν κόκκινα από την συγκίνηση.
Μια νέα ζωούλα είχε αρχίσει να δημιουργείται, να κινείται, να μας κοιτάει μέσα από μια οθόνη. Και εμείς εκεί χαμένοι στα συναισθήματα, που δεν μπορούσαμε να ορίσουμε. Μαθαίναμε τον πολλαπλασιασμό που γίνεται αυτόματα στην αγάπη των γονιών. Μόλις ακούσαμε την καρδιά σου να χτυπά, το ξέραμε. Σ΄ αγαπούσαμε και ανησυχούσαμε όπως στον αδελφό σου.
Η εγκυμοσύνη ήταν ανώδυνη, οι μήνες πέρασαν γρήγορα και εγώ ακόμα δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ήμουν κοντά στην στιγμή που θα σε πάρω αγκαλιά. Βλέπεις, δεν προλάβαινα να ξεκουραστώ, να σε χαϊδέψω, να σου βάλω μουσική, να σου μιλήσω. Εκεί άρχισαν και οι πρώτες τύψεις.
Όλα αυτά όμως χάθηκαν εκείνο το μεσημέρι. Παρασκευή ήταν και εσύ αποφάσισες να έρθεις στην αγκαλιά μας. Να διεκδικήσεις την προσοχή μας, να μας μάθεις πως είναι να είμαστε για δεύτερη φορά γονείς. Η γέννα γρήγορη, εσύ βιαστικός και τόσο όμορφος. Δεν έκλαψες στην αρχή, απλά με κοίταξες. Μετά βγήκε η φωνή για να την ακούσει και ο μπαμπάς σου από έξω και ο παππούς και η γιαγιά και όλο το νοσοκομείο. Ήσουν μαζί μας και ήσουν καλά. Ο δεύτερος μας γιος! Ο δεύτερος μικρός μου πρίγκιπας. Ο έρωτας, που δεν θα πεθάνει ποτέ.
Σήμερα, λοιπόν, πέρασε ένας χρόνος. Ένας χρόνος υπέροχος και δύσκολος μαζί. Δεν είναι εύκολο να είσαι μάνα, δεν είναι εύκολο να είναι η καρδιά σου έξω από το σώμα σου και να μην είσαι σίγουρη ότι μπορείς να την προστατέψεις. Σε καμαρώνω να κάνεις τα πρώτα σου βήματα, να χορεύεις, να φωνάζεις μαμά, να χτίζεις πύργους και να παίζεις μόνος με την μπάλα, να την κυνηγάς σε όλο το σπίτι και όταν την πιάνεις να τσιρίζεις από περηφάνια. Δεν τον κατάλαβα τον χρόνο που πέρασε, μωρό μου. Μεγάλωσες γρήγορα και αθόρυβα.
Σε χαζεύω σήμερα να σβήνεις το πρώτο σου κεράκι αγκαλιά με τον αδελφό σου και εύχομαι να είστε γερά και τυχερά. Να ζήσετε χρόνια πολλά, να κάνετε τα όνειρα σας πραγματικότητα. Οι δυο σας μαζί και αγαπημένοι, σαν μια γροθιά. Άλλωστε δεν υπάρχει σημαντικότερο δέσιμο από το αδελφικό. Και εγώ να στέκομαι εκεί σε μια γωνιά, αγκαλιά με τον μπαμπά σας να σας καμαρώνω.
Να θυμάστε πάντα ότι η μαμά σας αγαπάει πολύ. Δεν σας ξεχωρίζει. Είστε δύο δάχτυλα από το χέρι μου, δύο κλαδιά από το ίδιο δέντρο, δύο λουλούδια που μεγαλώνουν στην ίδια γλάστρα. Είστε το φως της ζωής μου και οι δύο τελευταίες αναπνοές της ψυχής μου.
Χρόνια πολλά, μικρό μου λιονταράκι!
Join the discussion