Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη
Το κορμί μου έχει αλλάξει και δεν σε γνωρίζει πια.
Έσβησε κάθε δακτυλικό σου αποτύπωμα, πέταξε κάθε μνήμη.
Έδιωξε όλες τις αδυναμίες σου, έφυγε από κάθε σου ανάγκη.
Το κορμί μου δεν θυμάται τα φιλιά, τα χάδια ,το άγγιγμά σου.
Θα χρειαστεί να ανοίξω εκείνα τα παλιά μας άλμπουμ, με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες, για να θυμηθώ.
Τα μαλλιά μου δεν μπερδεύονται πια με τα δάκτυλά σου.
Και εκείνο το γνώριμο άρωμά σου, δεν είναι πια μες τα ρουθούνια μου.
Το κορμί μου έχει αλλάξει δεν θυμίζει σε τίποτα εκείνο το δικό σου.
Λες και η σάρκα μεταλλακτηκε ,λες και τα κύτταρα ξέχασαν και έφτιαξαν μνήμη από την αρχή.
Μέχρι και το σταυρουδακι που μου είχες χαρίσει, έβγαλα πια απ’ το λαιμό μου.
Έμαθα να προσέχω μόνη μου.
Τιναξα και την ανάσα σου, ξέπλυνα και το άρωμά σου, ξεκάρφωσα και εκείνη την ματιά που όλο αμφισβητούσε.
Το κορμί μου έχει αλλάξει ,ζητάει πιο πολλά. Τα ζητάει όλα.
Ζητάει χρόνο, στιγμές ,ζητάει το για παντα και ας μην υπάρχει.
Πόσο εύκολα μαθαίνει το δέρμα την αφή, πόσο εύκολα χαράζουν αυλάκια οι φλέβες.
Αξία ανεκτίμητη όταν μια αγκαλιά κουμπωνει αβίαστα σε δύο κορμιά , δώρο ζωής όταν μαζί με το κορμί σμίγει και η ψυχή…
