Γράφει ο Γιάννης Βογιακέλης
Όχι. Αρνούμαι να καταταγώ σ’εκείνη την στρατιά ανθρώπων που, συναισθηματικά, έχουν καθίσει σε έναν καναπέ και γεύονται μια κονσερβοποιημένη ζωή. Δεν την θέλω αυτή την επανάπαυση. Αυτή την “ασφαλή ευκολία”.
Ο νους μου επαναστατεί ηχηρά.
Με βγάζει από τον αέναο κύκλο των προσυσκευασμένων ασφαλών επιλογών.
Πλέον νιώθω τις επιλογές μου και τις επιπτώσεις τους στο έπακρο.
Είμαι αυτό που ζω και ζω αυτό που είμαι.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος συνειδητής ζωής για μένα.
Ας πονέσω, δεν πειράζει.
Καλύτερα από το να γίνομαι μέλος ενός τρόπου ζωής που δεν με εκφράζει επειδή φοβάμαι μην πονέσω.
Ας πληγώσω, δεν πειράζει.
Καλύτερα από το να αφήσω πόρτες ανοιχτές που οδηγούν σε αδιέξοδα και συναισθηματική θανάτωση επειδή φοβάμαι μην πληγώσω.
Νιώθω όμως τα πάντα.
Ό,τι συναντώ μπροστά μου, το βιώνω πραγματικά.
Η αποστειρωμένη γεύση της αλόγιστης συγκαταβατικότητας έχει διαγραφεί από το μενού μου.
Και προσφέρω το ό,τι είμαι στην πιο αγνή και ανόθευτη μορφή του.
Κι αν κάνω και κάποιο λάθος, δεν πειράζει. Δικές μου και οι συνέπειες, δικές μου και οι ευθύνες.
Η ευθυνοφοβία δεν με χαρακτηρίζει πια και οι τάσεις φυγής είναι ξεχασμένο και λυπηρό παρελθόν.
Αν το έκανα, μου ανήκει.
Οι παιδικότητες είναι για τα παιδιά και τους ανώριμους ανθρώπους.
Είναι για τις ηλικίες που τους πρέπει και το παιδί μέσα μου, ξέρει την ώρα και την στιγμή που θα κάνει την εμφάνισή του.
Στο κάτω κάτω της γραφής, τί είναι η ωριμότητα αν όχι ένα παιδί ντυμένο σαν κρεμμύδι, με στρώσεις πολυετών εμπειριών; Κι είναι κοινωνική πραγματικότητα πως τα “μεγάλα παιδιά” δεν κυκλοφορούν γδυτά..
Ας μην με δέχονται όλοι, δεν πειράζει. Με δέχονται λιγότεροι, αλλά με δέχονται για εμένα. Όπως δέχομαι κι εγώ εκείνους, χωρίς προσωπεία και στολές ολόσωμες.
Κι αν έχω κάποιες άμυνες, είναι τέτοιες που δεν με κρύβουν.. γιατί να κρύβω πτυχές του εαυτού μου άλλωστε;
Για να τον προστατεύσω;
Δεν αξίζει το κόστος.
Κρύβοντας τον εαυτό μου, χάνω μια εμπειρία που θα μπορούσα να έχω βιώσει στο μέγιστο.. και οι “μισές” εμπειρίες έχουν την τάση να γυρνούν πίσω να με δαγκώσουν.
Κάθε μου κομμάτι πλάθεται σιγά σιγά με κάθε βίωμα.
Τα αρνητικά μου σημεία γίνονται μικρότερα με κάθε χτύπημα και δίνουν περισσότερο χώρο στα θετικά μου.
Τα θετικά μου σημεία γίνονται τόσο ισχυρά ώσπου οι άτυχες γροθιές που κατευθύνονται πάνω τους, γυρνούν πίσω με άχαρα κατάγματα προξενημένα από την ίδια τους την ορμή.
Έτσι γίνομαι καλύτερος άνθρωπος.
Γιατί μέσα στην υποκειμενικότητα της ύπαρξης, δεν χωρούν προδιαγεγραμμένες οδηγίες χρήσης..
Μόνο ένα τετράδιο κι ένα στυλό που δεν σβήνει.
