Είμαι ο άνθρωπος που παρέλαβες βαμβάκι και μετέτρεψες σε πέτρα!

Είμαι το σκληρό κορίτσι. Είμαι ένα κομμάτι σίδερο. Είμαι ο άνθρωπος που παρέλαβες βαμβάκι και μετέτρεψες σε πέτρα. Είμαι το σκληρό κορίτσι.
Δε θα κοιμηθώ απόψε. Δε θα κλείσω μάτι. Θα καπνίσω όλο μου το πακέτο και θα σε θυμηθώ. Αστείο δεν ακούγεται; θα σε θυμηθώ. Λες και σε ξέχασα ποτέ. Θα παραμερίσω για λίγο την κουρτίνα του πληγωμένου μου εγωισμού, θα μετακινήσω τόσο δα το Χ που σου έχω βάλει και θα σε φέρω πίσω. Θα σε φέρω και πάλι εδώ,  θα σε καθίσω απέναντί μου και θα σου μιλήσω. Και δε θα μπορείς να με διακόψεις.

Τίποτα δε θα μπορείς να διακόψεις. Ούτε τα λόγια μου, ούτε αυτό που ζήσαμε. Θα μείνεις να με ακούσεις ως το τέλος. Ένα τέλος που θα το ορίσω εγώ.
Είμαι το σκληρό κορίτσι. Είμαι η γυναίκα που σε αγάπησε με όλη την ισχύ της αγάπης, το πλάσμα εκείνο που θυσίασε όλα του τα συστατικά στο βωμό της καρδιάς σου. Εκείνης της δειλής καρδιάς, που όταν κλήθηκε να διαλέξει ανάμεσα στην πραγματικότητα και στις φαντασιώσεις σου, πανηγυρικά επέλεξε τις δεύτερες.

Στο είχα πει τόσες φορές, πως εσύ αγάπη μου, είσαι ερωτευμένος με το σενάριο της ζωής σου. Έχεις πλάσει μια ιδανική εικόνα του πως θέλεις να εξελιχθεί το μέλλον και πασχίζεις αδιάκοπα να την πραγματοποιήσεις. Είναι μάταιο, μα δεν το βλέπεις. Τουλάχιστον όχι τώρα, όχι ακόμα.

Είχες την τύχη να αγαπηθείς γι ‘ αυτό που είσαι και μόνο, με όλες σου τις ομορφιές και όλα τα κουσούρια σου. Ευτύχησες να μπεις σε μια αγκαλιά και να κλειδώσεις μαζί της σαν κομμάτι ενός παζλ ασύλληπτου.
Κι όσο εγώ έχτιζα την ευτυχία μας, άλλο τόσο εσύ γκρέμιζες εμένα. Με έκοψες σε τόσα πολλά και τόσο μικρά κομματάκια, ώσπου με αποδόμησες εντελώς. Παραμορφώθηκα σε τέτοιο βαθμό, που δε μ’αναγνωρίζω πια. Με σκλήρυνες, με τράχυνες.

Είμαι το σκληρό κορίτσι. Τα χτυπήματα σου με μεταμόρφωσαν σε ένα κοφτερό πέτρινο μαχαίρι που χαράζει πλέον τα πάντα. Με σμίλεψες βαθιά και επιδέξια με τη διαβρωτική σου παρουσία.
Δε νιώθω πια-το καταλαβαίνεις;-δε νιώθω, ούτε αγάπη, ούτε πόνο, ούτε λαχτάρα, ούτε τίποτα.
Δεν είμαι άνθρωπος. Είμαι το σκληρό κορίτσι. Αυτή που χτυπάει και φεύγει. Αυτή που πληγώνει και εξαφανίζεται.
Δεν υπάρχω, είμαι ένα ψέμα. Είμαι ψεύτικη, πικρή κι ανάποδη. Κοντράρω τον εαυτό μου και τον εκθέτω σε κίνδυνο.

Συγκρούομαι μετωπικά με τους δαίμονες που όρθωσες και τους παρασέρνω.
Ντύνομαι, γίνομαι εκείνη, η δική σου όμορφη και βγαίνω. Προσποιούμαι πως δεν τρέχει τίποτα. Κι όμως, δεν τρέχει. Όλα σταμάτησαν, πάγωσαν, εκείνο το μεσημέρι.

Είμαι το τερατώδες δημιούργημά σου. Ανέκφραστη και παγωμένη, θάβω επιμελώς κάθε υπόνοια αδυναμίας. Είμαι το αναισθητικό στην ένεση που νεκρώνει την καρδιά μου.

Είμαι το σκληρό κορίτσι.