Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Τι όμορφο να ανήκεις!
Πόσο υπέροχο να είσαι κάποιου άλλου!
Και δεν εννοώ να ανήκεις με την έννοια της κτήσης, εννοώ να ανήκες με την ανάγκη της ψυχής σου για να βρει ένα λιμάνι, να θες να είσαι δικός της από επιλογή σου, να θες να μοιράζεσαι τα πάντα σου, γιατί το μοίρασμα μαζί της είναι ευλογία.
Τι όμορφο να χάνεις την ησυχία σου!
Πόσο υπέροχο να χτυπάει το τηλέφωνο σου και να ακούς την φωνή που σε κάνει να χαμογελάς σαν χαζός!
Και δεν εννοώ να μην σε αφήνουν να ηρεμίσεις, εννοώ εκείνη την κατάσταση, που το πιο μεγάλο ηρεμιστικό σου είναι ένας άλλος άνθρωπος που τον ακούς και μπαίνουνε όλα στην θέση τους.
Τι όμορφο να βασανίζεσαι από έλλειψη και να σου λείπει κάτι!
Πόσο πολύ υπέροχο να μετράς τις ώρες για να την συναντήσεις!
Και δεν εννοώ την άρρωστη εξάρτηση, εννοώ εκείνη την γλυκιά προσμονή ώσπου να φτάσει η στιγμή και να πας να χωθείς στην αγκαλιά που λαχταράς, εννοώ το να κρατάς τις σκέψεις σου μέχρι να ακουμπήσουν τα χείλη σου τα χείλια της και τότε να εκφράζεσαι, να μιλάς, να ομολογείς.
Τι όμορφο να περπατάς σκυφτός, γιατί δεν έχεις μάτια για άλλη!
Πόσο υπέροχο να ζεις στον κόσμο σου, να μη σε νοιάζει καν τι υπάρχει γύρω σου!
Και δεν εννοώ την αποξένωση, εννοώ το πως γλυκαίνεις όταν κοιτάς τα μάτια της, εννοώ την λύτρωση που νιώθεις μόνο όταν είσαι μέσα της, εννοώ την λαχτάρα σου για να ενωθείς μαζί της κι όλα τα άλλα να σου είναι αδιάφορα εντελώς, να σου είναι ξενιτιές, να σου είναι αφιλόξενα.
Τι όμορφο που είναι να αγαπάς!
Ποσό υπέροχο συναίσθημα ο έρωτας!
