Γράφει ο Νίκος Γρηγορόπουλος
Παρασκευή.
Τι όμορφη λέξη, τι όμορφη μέρα και νύχτα.
Η Παρασκευή είναι το καλύτερο κομμάτι της εβδομαδιαίας πίτας, το βράδυ της δεν χαραμίζεται με βαρετές συναντήσεις και μοιράζεται με ενδιαφέρον παρουσίες.
Ακόμη και στο σπίτι να κάτσεις θα καλέσεις τις καλύτερες συντροφιές, θα αφήσεις τις μπαλκονοπορτες ανοιχτές, θα βάλεις μουσική και όλα θα κυλήσουν αυθόρμητα.
Το Παρασκευόβραδο είναι όμορφο και χωρίς στολίδια, αιωρείται μια φαντασία στην ατμόσφαιρα και δεν χρειάζεται να την επισκιάζεις με φρου φρου και αρώματα.
Σίγουρα ένα τέτοιο βράδυ θα απολαύσεις μια κουβέντα χωρίς να στήσεις κάποιο σενάριο με μαγικές δραστηριότητες.
Ειναι σαν το αγαπημένο σου jean που δεν σε λαμποκοπάει αλλα σου πάει τόσο πολύ που νιώθεις πιο όμορφος απο ποτέ.
Θα έκανες μια ποδαροβολτα σε κεντρικά σημεία;
Θα έπερνες μια ποτάρα “take a away” να χαζέψεις τις βιτρίνες βολταροντας αργά και ξεκούραστα κουβεντιαζοντας περί ανέμων και υδάτων;
Θα πήγαινες ένα θερινό cinema έχοντας μαζί σου το αγαπημένο σου φουτεράκι;
Θα έκοβες κρυφά ενα λουλούδι να της προσφέρεις; (εσύ κυρία μου) θα του έσκαγες ένα φιλί εκεί που δεν το περιμένει;
Αν ναι, τότε λατρεύεις τις Παρασκευές! Ειναι η ιδανική μέρα για εκπλήξεις, είναι η μέρα των της εναλλακτικής διασκέδασης.
Αυτό που έχω παρατηρήσει εδώ και πολλά χρόνια είναι πως όποια νιώθει την ανάγκη να με δει μια τέτοια μέρα σίγουρα με θέλει “κοντά” της. Δε με παραπέμπει στο “στημένο” Σάββατο που δημιουργεί τυπικότητες και αποστάσεις ή την απαίσια Κυριακή που μοιάζει με το χείλος του γκρεμού λες και είμαι υποχρέωση.
Οταν βγαίνω έξω τις Παρασκευές νιώθω σαν χαμογελαστός σκύλος με το μπαλάκι μου στο στόμα, θες να βγούμε να παίξουμε;
