Γράφει η Κατερίνα Μαυρίδου
Είναι αστείο κακόγουστο εσύ κι εγώ, να ζούμε χώρια.
Να μην μιλάμε, να μην ξέρω τι κάνεις, να μην ξέρεις πώς περνάω.
Να γυρνάμε σαν δυο άγνωστοι, σε μια πόλη που έχουμε αφήσει παντού χαραγμένα τα σημάδια μας.
Να περνάμε από τους ίδιους δρόμους που περνούσαμε μαζί και να ψάχνω ασυναίσθητα το χέρι σου να το αγγίξω.
Γιατί εμείς δεν κρατηθήκαμε ποτέ ο ένας από τον άλλο.
Δεν άπλωσα το χέρι μου να σε κρατήσω, δεν άπλωσες το χέρι σου να μπλέξεις τα δάχτυλά σου μέσα στα δικά μου.
Περπατήσαμε πλάι πλάι, σταθήκαμε απέναντι ο ένας από τον άλλο, κυνήγησε ο ένας τον άλλο, αλλά ποτέ δεν τολμήσαμε να βγούμε σ’αυτόν τον κόσμο μαζί. Χέρι χέρι.
Ήταν πιο εύκολο να δίνουμε μάχες, ήταν πιο απλό να κοντραριζόμαστε σε όλα για να καταλήγουμε στο μαζί, αλλά όχι να κρατιόμαστε μαζί. Όχι να παλεύουμε μαζί. Όχι να είμαστε σύμμαχοι.
Και κάπως έτσι, περπατάω στους δρόμους και σε ψάχνω. Σ’αναζητώ τυχαία, να πέσω πάνω σου και κάνω την ξαφνιασμένη. Να σε κοιτάξω ξανά, να σου χαμογελάσω και να μην πούμε τίποτα από τα τετριμμένα που λένε σε αυτές τις περιπτώσεις.
Εμείς οι δυο, που ποτέ δεν συστηθήκαμε σωστά, που ποτέ δεν κρατηθήκαμε χέρι χέρι, όλα τα λύναμε με ένα “απλά…” κι ένα “έλειψες (μου)”.
Πάμε;
