Είναι και δική σου η ευθύνη, για μια κοινωνία που σε κάνει να ντρέπεσαι..

Γράφει η Φανή Τασιοπούλου 

Δεν θέλω άλλο να ντρέπομαι. Όχι άλλο. Ήρθα σε αυτόν τον κόσμο χωρίς να ερωτηθώ. Κι έχω φτάσει να αναρωτιέμαι γιατί κάποιος στην εποχή μας να θέλει να φέρει στον κόσμο παιδιά. Αφού ο κόσμος μας είναι σάπιος και δεν βρίσκω καμία ένδειξη που να μου αποδεικνύει ότι θ’ αλλάξει κατεύθυνση.
Γιατί δεν θέλουμε, ναι εμείς οι άνθρωποι, το χείριστο είδος που αντίκρυσε η γη αυτή. Όπου κι αν κοιτάξεις γύρω σου μόνο μαυρίλα θα δεις, απληστία κι εγωπάθεια.

Λες ένα «καλημέρα» σε έναν περαστικό και σε κοιτάζει ενοχλημένος, φροντίζεις το αδέσποτο της γειτονιάς και σου λένε γιατί σε νοιάζουν μόνο αυτά και όχι οι άνθρωποι, ο φίλος μου που είναι vegan και κάνει το αυτονόητο μου ζητάει συγγνώμη αν φλυαρεί ενώ εγώ είμαι αυτή που θα ‘πρεπε να του πω, εγώ δηλώνω περίτρανα υποκρίτρια αφού λατρεύω το σκυλί μου αλλά την ίδια στιγμή τρώω κρέας.

Ζώα, παιδιά, γυναίκες, που κακοποιούνται καθημερινά αδιάκοπα, προς τέρψη κι ευχαρίστηση πλασμάτων που ακόμα δεν έχω βρει κατάλληλη λέξη για να τους περιγράψω. Bullying από μικρά παιδιά σε συμμαθητές τους γιατί έτσι, γονείς που μεταφέρουν στα παιδιά τους ξενοφοβία, ειλικρινώς δεν ξέρω πόσο μεγάλη μπορεί να γίνει αυτή η λίστα.

Όχι, δεν έχω καμία ελπίδα όπως κατάλαβες. Ντρέπομαι που είμαι άνθρωπος, ντρέπομαι για το είδος μου και το πώς φέρεται στον κόσμο, στο φυσικό περιβάλλον, διψάει για κυριαρχία παντού. Γιατί έτσι.

Έχουμε ηττηθεί προ πολλού. Πήγαινε στον καθρέφτη και παραδέξου το κι εσύ, βρες τα κότσια και πες στο είδωλο που αντικρύζεις πως είναι άχρηστο.

Μην το πεις σιγά ή αδύναμα! Το οφείλεις σε αυτόν που είδες χθες στο γυαλί, ναι αυτόν που τον πατούσε κι εν τέλει τον σκότωσε μια μπότα. Που αν ήσουν κι εσύ ή εγώ εκεί μπορεί να τραβούσαμε κι εμείς βίντεο και να καλούσαμε βοήθεια μόνο όταν έπεφτε αναίσθητος. Τέρατα έχουμε γίνει κι εμείς, που δεν αντιδράμε, τι νομίζεις!

Δεν ξέρω για τι άλλο να ντραπώ, έχουν μαζευτεί πάρα πολλά, και πώς μπορώ να κλειδώσω το μυαλό μου και να του πω αυτό που ακούω από τους γύρω μου: “δεν έχεις εσύ ευθύνη για ό,τι γίνεται, δε θα τα επωμιστείς εσύ όλα, σταμάτα να τα βλέπεις αυτά.”

Κι όμως, κι αν έχω ευθύνη; Αυτό θα με τρώει πάντα. Και θα μου δυσκολεύει τη ζωή. Επιλογή μου.