Γράφει η Αριάδνη
Κι όταν η αγάπη φωλιάζει μέσα σου, νιώθεις ότι αγκαλιάζει την ψυχή σου, κυριεύει το μυαλό σου, απλώνεται σε κάθε κύτταρο του κορμιού σου και αισθάνεσαι να κατακλύζει σιγά-σιγά ολόκληρη την ύπαρξή σου. Θες να την πεις, να την φωνάξεις, μα είναι κι αυτό το “σ’αγαπώ” που μοιάζει τόσο λίγο.
Ψάχνεις με περισσό ζήλο να βρεις λέξεις να την εκφράσουν στην ολότητά της. Μα όλες σού φαίνονται άχρωμες και φτωχές για να ντύσουν όλα αυτά τα συναισθήματα που θεριεύουν μέσα σου. Νιώθεις πως κλέβουν κάτι από την αίγλη τους, τη λαμπρότητά τους, την καθαρότητά τους, την αλήθεια τους.
Πόσο θά’θελες μόνο για μια φορά να γινόσουν ποιητής ή έστω ένας γραφιάς της προκοπής τουλάχιστον. Εκείνοι πάντα έχουν τις κατάλληλες λέξεις. Μόνο για μια στιγμή να γινόσουν κι εσύ ένας απ’αυτούς για να γράψεις ένα και μοναδικό ποίημα για εκείνον. Για να βρεις τις λέξεις που θα μπορέσουν να εκφράσουν όλα αυτά που νιώθεις να γιγαντώνονται μέσα σου και να σε πνίγουν τώρα πια.
Ασφυκτιάς, δεν μπορείς να ανασάνεις.
Και τότε, αυτό που είναι ανίκανο να κάνει το μυαλό σου, το κάνει η ψυχή σου. Αυτό που αδυνατεί να κάνει το στόμα σου, το κάνουν τα μάτια σου κι όλα αυτά που νιώθεις, βρίσκουν τη μοναδική τους διέξοδο. Βρίσκουν τον μοναδικό τρόπο να ξεχειλίσουν από μέσα σου με όλη την αλήθεια τους, ατόφια.
Δάκρυα.
Δάκρυα χαράς, ευτυχίας, λύτρωσης.
Δάκρυα που φωνάζουν όσα οι λέξεις σου είναι ανίκανες να πουν.
Δάκρυα που δηλώνουν απερίφραστα όλη την αγάπη, την ευγνωμοσύνη, την ευτυχία και την απόγνωσή σου ταυτόχρονα.
Δάκρυα που συνοδεύονται από το πιο λαμπερό σου χαμόγελο και φωτίζουν το πρόσωπο και την ψυχή σου εκφράζοντας με τον πιο απλό τρόπο την πληρότητά σου.