Γράφει η Νένα Παπαδοπούλου
Η αγκαλιά πολλές μπορεί να μην έχει καν φυσική υπόσταση. Ένας αγαπημένος μας μπορεί να μας αγκαλιάσει με τα λόγια του, με το βλέμμα του μέσα από μία κάμερα ενός υπολογιστή, με την φωνή του ακόμα και με ένα γραπτό μήνυμα στις δύο η ώρα το πρωί ή με ένα τραγούδι που θα μας αφιερώσει.
Η αγκαλιά είναι η αίσθηση της υποστήριξης, της προστασίας, της ασφάλειας.
Είναι εκείνη η φωλιά που κρύβεις μέσα της όλα σου τα σκοτάδια, τους φόβους, τα λάθη, τα θέλω που τελικά δεν κατάφερες. Αφήνεις εκεί μέσα ότι σε πληγώνει, ότι έχεις κρυμμένο ακόμα και από τον ίδιο σου τον εαυτό, ότι έχεις ονειρευτεί και ξεχάσει σε κάποιο συρτάρι.
Όχι τα όνειρα δεν πρέπει να μένουν στα συρτάρια, δεν είναι η θέση τους εκεί.
Οι αγκαλιές λοιπόν των δικών μας ανθρώπων μας βοηθούν όταν απελπιζόμαστε, όταν θέλουμε να μοιραστούμε την αποτυχία μας, όταν ένας χωρισμός μας κόβει τα πόδια, όταν μια οικονομική δυσκολία δεν μας αφήνει να πετάξουμε, όταν οι μαύρες σκέψεις δεν λεν να φύγουν από το κεφάλι μας.
Οι ίδιες αυτές αγκαλιές όμως μας δίνουν τη δύναμη να πατήσουμε πάνω σε αυτήν την ασφάλεια που μας προσφέρουν και να βρούμε το σωστό σκαλοπάτι που θα μας οδηγήσει σε αυτό που ονειρευόμαστε, σε αυτό που θέλουμε να πετύχουμε, σε αυτό για το οποίο πάψαμε να παλεύουμε.
Οι αγκαλιές λοιπόν, οι αληθινές αγκαλιές είναι γεμάτες συναισθήματα, γεμάτες γέφυρες λύτρωσης και σκάλες για την επιτυχία και την ευτυχία μας.
Είναι οι δεσμοί που ενώνουν δύο ανθρώπους για να μοιράζονται το φως.
Ευτυχισμένος ξέρετε, δεν είναι μόνο αυτός που πέτυχε το όνειρο του, ευτυχισμένος είναι και εκείνος που παλεύει για αυτό. Σκέψου πόσο ενθουσιασμένος είσαι κάθε φορά που ξυπνάς το πρωί και έχεις ένα στόχο, ένα στόχο που πηγαίνεις βήμα βήμα και πιο κοντά του.
Μην τα παρατάς λοιπόν.
Όσο δύσκολα και αν σου φαίνονται όλα, βρες τις αγκαλιές που θα γίνουν φωλιές, που θα γίνουν τα σκαλοπάτια για να πας ψηλά και στην κορυφή θα πανηγυρίσουν μαζί σου.
Φύγε μακριά από τις δήθεν αγκαλιές των ανθρώπων που σε οδηγούν στον πάτο, φύγε απο κείνους που δεν νιώθουν τίποτα για σένα αλλά προσποιούνται ότι είναι εκεί.
Μην κάνεις το λάθος να χωθείς μέσα τους γιατί αντί για το φως θα σε οδηγήσουν στο πάτο, αντί για το σκαλοπάτι που θα σε πάει κοντά στο όνειρο σου, θα σε αφήσουν στο δικό τους βούρκο. Γιατί έτσι έχουν μάθει, δεν έχουν κάτι να σου δώσουν, δεν έχουν αγάπη ούτε τρυφερότητα, δεν έχουν νοιάξιμο.
Τι να την κάνεις μια αγκαλιά που είναι άδεια; Τι να την κάνεις μια φωλιά που είναι ανοικτή απο παντού;
Δεν χρειαζόμαστε βροχή, ούτε χαλάζι από τους ανθρώπους που είναι γύρω μας. Θέλουμε ανθρώπους που η αγάπη τους για μας, γεμίζει την αγκαλιά τους με φως, με ήλιο , με λουλούδια που η μυρωδιά τους θα μας οδηγήσει στο πιο όμορφο μέρος του κόσμου, στα όνειρα μας.
Αγκαλιάστε δυνατά με την ευγνωμοσύνη σας αυτούς τους ανθρώπους. Είναι πολύτιμοι και είναι το φως σας όταν εσείς τυφλώνεστε από τα σκοτάδια.
Και μην ξεχνάτε να αγκαλιάζετε που και που και τον εαυτό σας.
