Είναι ο μπαμπάς μου, και ξέρει να με αγαπάει

Γράφει η Μαρία Κυπραίου 

Ο μπαμπάς μου δεν ξέρει να εκφράσει την αγάπη του. Είναι βλέπετε ένας άνθρωπος παλιάς κοπής. Από εκείνους που μάθανε πως πρέπει να είναι “άντρες ” και πως οι άντρες δεν έχουν αισθήματα.

Τα πιστεύω του μπαμπά μου είναι λίγο περίεργα.
Έχει διαβάσει πολλά βιβλία, παρόλο που δεν πήγε σχολείο και δεν μπορείς εύκολα να τα βάλεις μαζί του. Πέφτεις σε τοίχο.

Ο μπαμπάς μου όμως είναι ο δικός μου τοίχος. Εκείνος που θα σταθώ απάνω του όταν θα πονάω, εκείνος που θα με στηρίξει όταν θα λυγίσω.

Είναι το χέρι που θα με κρατήσει λίγο πριν σκοντάψω, εκείνο που θα με τραβήξει από το βυθό μου και θα με φέρει στην επιφάνεια να αναπνεύσω.

Είναι εκείνος που μόλις με κοιτάξει στα μάτια, θα δει τα βάθη της ψυχής και του μυαλού μου.

Ο μπαμπάς μου είναι ο άνθρωπος που θα τρίψει τους ώμους μου όταν θα πονάνε από την πολύωρη εργασία, ενώ εκείνος κουβαλάει στην πλάτη του χρόνια σκληρής δουλειάς.

Ο μπαμπάς μου δεν μπορεί να αντικατασταθεί.
Είναι το πρότυπο μου.
Είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου.
Είναι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου ότι και αν πιστεύει. Ότι και αν νομίζει. Όπως και αν συμπεριφέρεται.

Όσο και να τσακωνόμαστε, ο,τι και να μου λέει.
Είναι εκείνος που δεν θα θελήσει ποτέ το κακό μου.
Είναι ο μπαμπάς μου.
Και τον αγαπώ όπως και αν είναι.

Κι όταν έρχονται οι φορές που λέω πως δεν θέλω να τον ξαναδώ στα μάτια μου κοιτάω λίγο μέσα μου αν αλήθεια το εννοώ και δεν το εννοώ.
Κι αν μετά από τσακωμούς δεν του μιλάω είναι γιατί προσπαθώ να βρω τον τρόπο να του πω πως έχει δίκιο – σχεδόν σε όλα.

Κι αν θες να μάθεις αλήθεια τι θα πει αγάπη, να δεις στα μάτια τον μπαμπά και τη μαμά σου και θα το καταλάβεις.