Γράφει η Ελένη Αράπη.
Να είσαι η άμμος και όχι το λάδι στα γρανάζια του κόσμου” Ο. Ελύτης
Μόνο η μεγάλη λογοτεχνία μπορεί να γίνει προφητεία.
Ω θαυμαστέ καινούριε κόσμε ο Μεγάλος αδερφός σου προφέρει την πολυπόθητη ασφάλεια, όλες οι Δίκες ερήμην σου. Μακάριοι οι νεκροί.
Είναι πιο εύκολο να χειραγωγήσεις τα πλήθη από το να αφυπνίσεις μια ελεύθερη ψυχή.
Το σώμα μας δεν κλωνοποιείται ακόμα Άλντους Χάξλει, μα κλωνοποιείται η σκέψη μας.
Μέσα σε φιάλες οθονών, με λιγοστό οξυγόνο, ντοπάρουν τη θλίψη μας, με το διεθνές ναρκωτικό facebook· ελεγχόμενο πάντα.
Όλοι ανήκουν σε όλους και ποτέ σε έναν, ούτε καν στον εαυτό τους. Πώς όμως να ελευθερωθείς, αν με την άλλη ψυχή δεν ενωθείς;
Σοδομίζεται η φαντασία, ευνουχίζεται η γλώσσα, ποινικοποιείται η ελευθερία της σκέψης.
Μα όταν φτωχαίνει η γλώσσα μας πώς να εκφραστει η σκέψη;
Πώς να ενσαρκωθεί η ψυχή; Στην πυρά και η ψυχή!
Και εσύ Κάφκα προφήτη, αναπάντητα όλα τα “γιατί”.
Δικάζεσαι, καταδικάζεσαι ερήμην σου φυσικά, χωρίς ούτε μια δικαιολογία.
Κανείς δεν είναι διαθέσιμος να ασχοληθεί μαζί σου.
Και οι πνευματικοί άνθρωποι, οι συνεχιστές του Τζωρτζ, Αλντους, Φρανζ, Πλάτωνα, Ηράκλειτου, Πυθαγόρα, που είναι κρυμμένοι, που θάφτηκε το ελληνικό πνεύμα;
Σε ποιά αρχαία αγορά πάνω του χτίστηκαν τα χρηματιστήρια του κόσμου; Κρύβεται ή μήπως πέθανε, θάφτηκε στο λίγο σου Έλληνα;
Κι εσείς ποιητές με τις μεγάλες βαρύγδουπες, πομπώδεις λέξεις, με την υποτιθέμενη γενναία ψυχή, πώς μπορείτε και ζείτε, πώς τολμάτε και γράφετε, περιχαρακωμένοι μέσα στη γυάλα σας;
Δεν φλέγεται η ψυχή σας, δεν καίγεστε, δεν νιώθετε ήδη ματωμένα τα χέρια σας απο τους φόνους της αδράνεια σας; Συνεργοί, αυτοηδονιζόμενοι νάρκισσοι, ενεργούμενα των βιαστών, απόστολοι του μαρασμού.
Αν τώρα δεν μπορεί έστω κι ένας να αφυπνίσει τα πλήθη, να ορθωθεί απο την αναπηρία της καρέκλας του, ας σιωπήσει για πάντα.
Ανάξιος και δειλός, λίγος για να ονομάζεται Φως.
LoveLetters
