Γράφει η Γεώρα
Είναι που δεν ρίσκαρες για μένα. Που δείλιασες τη στιγμή που έπρεπε να μου φωνάξεις «μείνε!»
Είναι που μου έδειξες πως μ’αγαπάς και ύστερα χάθηκες. Φοβήθηκες την ένταση των συναισθημάτων. Φοβήθηκες που σου είπα πως εγώ θα σου μιλήσω μόνο με αλήθειες. Είναι που ξεχώρισες από το πλήθος εμένα και ύστερα φοβήθηκες πως δε θα αντέξεις.
Και εγώ στέκω ακόμα εδώ να περιμένω έστω και τώρα σε ένα μήνυμα. Περιμένω και απλά απομακρύνεσαι. Και όταν κάποιος με ρώτησε τι σου ήμουν άραγε εγώ, τον κοίταξα, του χαμογέλασα και του είπα ήρεμα, απλά μια γνωστή. Που να του εξηγούσα. Τι να του έλεγα.
Είμαι εκείνη που τον έβγαλε από τα σκοτάδια του αλλά φοβήθηκε. Είμαι εκείνη που με άφησε να δω τις αλήθειες της ζωής του και ύστερα φοβήθηκε εμένα. Είμαι εκείνη που τον δέχτηκε όπως είναι αλλά εκείνος δεν κατάφερε να δεχτεί εμένα .
Τι να του πω; Πως ακόμα περιμένω; Ευελπιστώ. Κι ας σε σκοτώνω μέσα μου. Κι ας σε διαγράφω κομμάτι κομμάτι. Τι να πω ; Είμαι εκείνη που πίστεψε στα λόγια του και εκείνος απλά φόρτωσε το φορτίο του σε εμένα γιατί δεν άντεξε, γιατί φοβήθηκε, γιατί δείλιασε μήπως και τον πληγώσω. Μα πιο πολύ φοβήθηκε μήπως εκείνος με πληγώσει. Γιατί αυτό έλεγαν τα μάτια του. Αυτόν τον φόβο ψιθύριζαν τα χείλη του. Σε εκείνο το τρέμουλο με έκλεινε στην αγκαλιά του. Γι’ αυτό και σήκωσε τείχη, ύψωσε φραγμούς και με έβγαλε από τη ζωή του.
Τι να πω; Τι; Πως κόβει σαν γυαλί η σιωπή! Και τι να τον ρωτήσω ; Πώς διαγράφονται οι στιγμές όταν εκείνες ζητούν τη συνέχεια ;
Μια απλή γνωστή του είμαι, που τον έμαθε και τον είδε με άλλα μάτια, που της ανοίχτηκε και ύστερα φοβήθηκε επειδή είχε πληγωθεί μην τον πληγώσω. Που φοβήθηκε τον εαυτό του μήπως και δεν μπορούσε να δώσει πίσω όση αγάπη έλαβε γιατί δεν είχε τη δύναμη να συγχωρέσει το «εγώ» του αν έσπερνε τέτοιο πόνο. Μια απλή γνωστή, μια ξένη! Που του άνοιξε πληγή γιατί τον έκανε να νιώσει πάλι ζωντανός. Που του ξύπνησε αναμνήσεις και αναζωπύρωσε συναισθήματα! Μια ξένη που τον έκανε να θυμηθεί τι πάει να πει αγαπώ!
Join the discussion