Είναι που την απουσία σου, άρχισα να συνηθίζω

Γράφει η Ιωάννα Ντρε

Είσαι καιρό μακριά μου. Περίμενα πως και πως τη μέρα που θα βρεθώ κοντά σου κι ενώ εγώ ήθελα μέρα με τη μέρα να κάνω ένα βήμα προς τα εσένα εσύ έκανες ένα βήμα προς τα πίσω και απομακρυνόσουν από εμένα. Γιατί;

Πού πήγαν τόσα σχέδια που κάναμε για το μέλλον μας. Που πήγαν τόσα όνειρα. Πάει, χάθηκαν όλα. Έσβησες τη φλόγα που είχε ανάψει ανάμεσά μας. Από τη φλόγα αυτή έμειναν οι στάχτες της που με ένα φύσημα της αδιαφορίας σου εξατμίστηκαν στον αέρα.

Και όχι δε θα ρίξω το φταίξιμο στην απόσταση που μας χωρίζει. Ο έρωτας μπορεί να επιβιώσει στην απόσταση. Με δυσκολία αλλά μπορεί να παραμείνει ζωντανός.

Αυτό που δε χωράει σε έναν έρωτα και δεν αντέχεται είναι η αδιαφορία. Αυτή μας απομακρύνει ουσιαστικά. Όχι η απόσταση.
Το κενό ανάμεσά μας όλο και μεγάλωνε. Δε προσπάθησα να σε φέρω πίσω. Επιλογή σου ήταν να χαθείς.

Ο έρωτας δε θέλει παρακάλια και ζόρι. Ή τον νιώθεις και μένεις ή δε νιώθεις τίποτα και φεύγεις. Επέλεξες το δεύτερο και έκανες κι εμένα σα τα μούτρα σου.

Τόσο πολύ που σε ήθελα, τόσο πολύ ερωτευμένη που ήμουν μαζί σου κι η συμπεριφορά σου με έκανε να παγώσω. Να μην αισθάνομαι πια. Να μη πονάω που σε έχασα ή τουλάχιστον έτσι ήθελα να πιστεύω.

Να πείσω τον εαυτό μου πως δε σε θέλω πια και τα κατάφερα. Πόνεσα εν τέλη, έκλαψα, τις νύχτες σε αναζητούσα αλλά εσύ πουθενά. Μες τη τρέλα που με έπιανε κάτι ώρες ήθελα να πάρω το αμάξι και να τρέξω κοντά σου αλλά ήξερα πως πλέον δε θα με περίμεναν τα φιλιά σου.

Ήξερα πως δε θα έβρισκα τη ζεστασιά στην αγκαλιά σου όπως τότε… Ήξερα πως τίποτα πια δεν είναι το ίδιο και παρέμεινα πίσω. Εκεί που με άφησες.

Στη μοναξιά μου που με τον καιρό έγινε η μόνη συντροφιά μου κι έτσι σιγά σιγά άρχισα να συνηθίζω την απουσία σου. Άρχισα να συνηθίζω να ζω χωρίς εσένα και απλά να μη σκέφτομαι. Να μη σε σκέφτομαι.