Είναι που τις μέρες που δεν θέλω να δω κανέναν, σε ζητάω.

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου

Είναι που τις μέρες που δεν θέλω να δω κανέναν, σε ζητάω.
Εκείνες τις μέρες που κατεβάζω διακόπτες και δεν χωράει κανεις ανάμεσα στην σιωπή και τη σκέψη μου.
Είναι οι μέρες που μαλώνω με τις μνήμες μου και προσπαθώ να τις διαγράψω.
Είναι οι μέρες που ακόμα και μια καλημέρα, από το λάθος άτομο είναι εισβολή.
Και μην με ρωτήσεις ποιο είναι το λάθος άτομο.
Οποίος δεν είναι εσυ, εκείνη τη στιγμή είναι απλά λάθος..
Μόνο εσυ. Μόνο εγώ. Κι ένα εμείς που ξεχάστηκε στο χρόνο.
Βλεπεις εσυ, δεν ήσουν ποτέ απλά κάποιος. Ήσουν το «σε θέλω» και το «μου λείπεις».
Ήσουν το «σε ζητάω» και «σε έχω ανάγκη».
Ήσουν το «κρατα με» πάντα μαζί με το «λίγο ακόμα».
Βλεπεις εμείς, δεν ήμασταν ποτέ εικόνες αποτυπωμένες στο χρόνο. Ήμασταν στιγμές χαραγμένες βαθιά στην πιο σκοτεινή γωνιά της μνήμης. Εκεί που αγγίζουν μόνο οι γενναίοι και οι τρελοί. Εκείνοι που ζουν με άγνοια κινδύνου και επίγνωση συνεπειών.
Εκείνοι οι τρελοί που δεν διστάζουν να πληρώσουν γι’αυτες τις στιγμές ακόμα και με την ψυχή τους.
Και τώρα;
Μην γελιέσαι.
Τώρα έμεινε ένα «ήσουν» κι ένα τραγούδι κατάδικο μου. Μια μελωδία που τη μουρμουράω κάθε φορά που γυρνάω εκεί, στη γωνιά μου.
Μόνο δική μου πια..