Γράφει η Κρυσταλλένια Γαβριηλίδου.
Είναι που ψάχνω για ανθρώπους
Εκείνους της παλιάς κοπής με το καθάριο βλέμμα
Τους ντυμένους με αλήθεια και σταράτα λόγια
Που λένε ότι έχουνε να πουν μπροστά μου
Να γυρνώ την πλάτη και να μην ακούω τους ψιθύρους τους στα αυτιά μου
Κι εσύ, ρωτάς με απορία γιατί δε βρίσκω
Γιατί μάτια μου, τους ανθρώπους δεν τους κάνουν τα πτυχία
Γεμίσαμε από δαυτα.
Μόρφωση που οδεύει σε παραμόρφωση
Αλλά δε συνάδει και με την παιδεία, με την ανθρωπιά
Γινόμαστε πιο υπερόπτες πιο κυνικοί πιο επιφανειακοί
Τα πτυχία τροφοδοτούν το αχόρταγο εγώ το αφ υψηλού υφάκι
Αλλά ποιος είπε ότι σε κάνουν και άνθρωπο;
Ότι γεμίζουν και το άδειο μέσα σου
Ίσα ίσα που το κάνουν να φαντάζει πιο άδειο
Και σένα πιο λίγο, πιο μικρό
Η παιδεία φαίνεται στη συμπεριφορά, στο γέμισμα, στα ερείσματα και ερεθίσματα
Στο σεβασμό της διαφορετικότητας
Να μην παραμένεις κλειστόμυαλος αλλά να ταξιδεύεις συνέχεια με τους ορίζοντες σου, να «ανοίγεις»
Βρίσκεται στο να συμφωνείτε στο ότι μπορεί να διαφωνείτε
Βρίσκεται στο να αφουγκράζεσαι, να μπορείς να ακούς και να κατανοείς
Να αποδέχεσαι ότι από τον καθένα μπορείς να πάρεις κάτι
Και δεν υπάρχει ανώτερος και κατώτερος κανενός γιατί όλοι παιδιά του ίδιου Θεού είμαστε και μόνο ανώτερος από σένα μπορείς να είσαι, από αυτό που είσαι τώρα
Βρίσκεται στο να θες να εξελιχθείς να πας ένα βήμα παραπέρα
Να μη μένεις στάσιμος γιατί η στασιμότητα είναι που τα σκοτώνει όλα
Είναι εκείνη που θρέφει τη ματαιοδοξία παρέα με τη μισαλλοδοξία
Αν κοιτάξεις γύρω σου σε διαβεβαιώ πως μόνο μορφωμένους θα δεις
Τόσους που ίσως δεν υπάρχουν σε καμιά άλλη χώρα
Και τι σημαίνει; Σηματοδοτούν την πρόοδο, φέρουν απαραίτητα την αλλαγή; Περισσότερους ανθρώπους;
Οι πιο πολλοί είναι πιο αδαείς και απαίδευτοι από τους αγράμματους,
Μονοδιάστατοι, κλεισμένοι στο μικρόκοσμο τους, αδιάφορα κλείνουν την πόρτα στο τι συμβαίνει τριγύρω
Μόρφωση χωρίς παιδεία
Άνθρωπος χωρίς ανθρωπιά, δεν είναι άνθρωπος
Από πότε τα χαρτιά είναι συγχωροχάρτι του να μην είσαι άνθρωπος
Γιατί όταν αποκτιούνται με απώτερο σκοπό την πρόσβαση στο χρήμα και τον υλικό ευδαιμονισμό, την προβολή του φαίνεσθε δείχνεσθε και όχι για την ίδια τη μόρφωση, πώς να ζητήσεις ανθρωπιά;
Δεν τους είπε κανείς ότι το απαίδευτος υπερτερεί του μορφωμένου;
Άνθρωπος μήτε ανθρωπιά δε θα πρεπε να λογίζεται ως άνθρωπος
Ψάχνω ανθρώπους λοιπόν, που να μην τρέχουν συνεχώς,
Που να μην είναι πλήρως απορροφημένοι από τα δικά τους
Που να μην επιδιώκουν να σε δουν μόνο όταν σε χρειάζονται
Ψάχνω ανθρώπους που είναι κοντά σου δίχως να το ζητήσεις
Το ξέρω ότι αυτούς τους λιγοστούς που ψάχνω θα τους βρω.
LoveLetters
