Είναι ύπουλο συναίσθημα η νοσταλγία..

Γράφει ο Γιάννης Βογιακέλης.

Πόσες φορές έχω άραγε ακούσει να λένε «Αααχ, τι καλά χρόνια που ήταν τότε..»;
Ήταν άραγε όντως καλά χρόνια; Ήταν καλές εποχές που πέρασαν τόσο γρήγορα και εμείς ανόητοι που δεν προλάβαμε να τις χαρούμε;

Νοσταλγία.
Ύπουλο συναίσθημα, αν θες τη γνώμη μου. Απατηλό.
Όλα μοιάζουν τόσο πιο ρόδινα όταν τα θυμόμαστε, όταν έχουν περάσει.

Ο πόνος έχει περάσει και μοιάζει πιο ελαφρύς, πιο λίγος.
Οι στραβές που είχαν γίνει, έχουν πια λυθεί και μαζί τους, έχει συραφτεί και το αποτέλεσμά τους κι έτσι, δεν τις θυμόμαστε να είναι τόσο φοβερές πια.
Οι νέες εμπειρίες του τότε, έχουν γίνει η συνήθεια του τώρα και δεν μας έχει μείνει κανείς ενθουσιασμός για κάτι που ανυπομονούσαμε να γίνει και κανένας φόβος για κάτι που νομίζαμε πως θα καταφέρναμε να κάνουμε μόνο στα πιο τρελά μας όνειρα.

Όλα μοιάζουν τόσο ήπια.
Μα πώς να γίνει αλλιώς; Τώρα πια, βλέπουμε ολόκληρη την εικόνα.
Έχουμε όλη την πορεία στη μνήμη μας.
Από το “κάτι νέο μου έτυχε” ως το αποτέλεσμα.
Από το “χώρισα και χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου” ως το “ok, ακόμα γη έχει κάτω από τα πόδια μου τελικά”.
Από το “τσακώθηκα με το αφεντικό στη δουλειά” ως το “όλα καλά, τα βρήκαμε” ή “βρήκα άλλη δουλειά, στα τσακίδια να πάει”.

Βλέπεις, είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο, να δει κανείς την πλήρη εικόνα εξ’αρχής. Δεν ξέρουμε το αποτέλεσμα εκ των προτέρων..
Ακόμα και για πράγματα που συμβαίνουν τώρα, αυτή τη στιγμή, μας είναι τρομερά αδιανόητο το να αποστασιοποιηθούμε και να δούμε το όλο θέμα πιο σφαιρικά.

Πρώτον, έχουμε μόνο ένα ζευγάρι μάτια και μία οπτική γωνία την κάθε χρονική στιγμή. Δοθείσης ευκαιρίας και χρόνου, μπορούμε να το δούμε και από άλλη οπτική γωνία, ναι, αλλά εκείνη τη στιγμή που ζούμε το ό,τι, δεν γίνεται.
Δεύτερον, ακόμη κι αν έχουμε λίγο χρόνο να το σκεφτούμε, είναι αρκετά πιθανό να κάνουμε λάθος, να το δούμε στραβά γιατί δεν έχουμε συλλέξει τις απαραίτητες πληροφορίες ή να μην μπορούμε να τις επεξεργαστούμε κατάλληλα καθώς είμαστε ακόμη επηρεασμένοι από το πρόσφατο του συμβάντος.

Χρειάζεται αρκετός χρόνος να μεσολαβήσει για να μπορέσουμε πια να δούμε όλη την εικόνα. Γιατί το δάσος, το βλέπουμε δέντρο δέντρο τη φορά και μόνο αφού δούμε πως είναι πολλά, θα μπορέσουμε να τα αποκαλέσουμε δάσος.
Κανείς δεν ξεκινά να βλέπει κάτι που του συμβαίνει από ψηλά, αποστασιοποιημένος.

Οπότε, μην χτυπιέσαι που “σου ξεγλύστρησε από τα χέρια” μια ωραία εποχή χωρίς να την εκτιμήσεις και να την χαρείς.. μπορεί τότε που την ζούσες να μην ήταν και τόσο ωραία.

Να την θυμάσαι, να χαίρεσαι που την έζησες, που σε έμαθε κάποια πράγματα και να κοιτάς το σήμερα με σκοπό σου να ολοκληρώσεις τις εικόνες που έχεις αφήσει στη μέση κι όχι με απέχθεια που δεν μοιάζει σ’ εκείνες τις ξεφτισμένες φωτογραφίες.