Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη.
Εντάξει τα πράγματα στη ζωή μου δεν είναι τέλεια αλλά δεν είναι και τόσο τραγικά όσο ακούγονται ή όπως τα φαντάζεται κανείς.
Δεν είμαι single εξ επιλογής αλλά όπως συμβαίνει με τους χωρισμούς επειδή μου το επέβαλλαν (εν προκειμένω ο πρώην και όχι οι συνθήκες). Ωστόσο ο πανδαμάτωρ χρόνος την έκανε σωστά την δουλειά του για μια ακόμη φορά και πλέον δηλώνω πως είμαι single και είμαι καλά!
Εννοείται πως πέρασα τις κρισάρες μου, την λεγόμενη «περίοδο του πένθους» όπου δεν σηκωνόμουν για κανέναν λόγο από το ζεστό μου κρεβατάκι, άκουγα όλη μέρα Ρέμο, Πλούταρχο και λοιπούς αοιδούς ή αηδούς ενίοτε, που κάπνιζα σα φουγάρο, έπινα σα λιμενεργάτης θάλασσες αλκοόλ κι έτρωγα ή λίγο σαν το πουλάκι ή άλλες φορές σαν το βόδι ότι έβρισκα μπροστά μου, που με μαζεύανε από τα πατώματα, που έβριζα όλους τους άντρες και γενικότερα όποιον έβρισκα μπροστά μου, που μίλαγα στο κινητό (όχι στους φίλους μου στην ίδια την συσκευή) και το έβριζα και το κατηγορούσα που δεν χτύπαγε ή που όταν χτύπαγε δεν ήταν αυτός κ.τ.λ. αλλά το κλείσαμε και αυτό το κεφάλαιο.
Και πλέον εγκατέλειψα την ασφάλεια του ζεστού μου κρεβατιού και την αγκαλιά των πατωμάτων και βγαίνω από το σπίτι και πηγαίνω για ποτό με φίλους, παλιούς και νέους, και περνάω καλά και αμαρτίες αν τύχει θα κάνω, κι εννοείται πως θα παίξει κι εμένα το ματάκι μου, άντε και στο τσακίρ κέφι θα φλερτάρω κιόλας…
Αλλά ως εκεί… Νιώθω να με βαραίνουν πλέον τα χρόνια μου… Πόσες αμαρτίες, λάθη και σχέσεις μπορεί να αντέξει ένα κορμί; Νιώθω να έτρεχα όλα αυτά τα χρόνια να προλάβω να μεγαλώσω και μόλις πάτησα τα τριάντα με πάτησαν αυτά πιο πολύ… Για την ακρίβεια με ξενύχιασαν! Κι όχι μόνο αυτό… Πλέον αναρωτιέμαι για ποιον λόγο έτρεχα, αφού, ενώ ο φόβος των γυναικών όλου του κόσμου είναι να προλάβουν πριν τα τριάντα τους να έχουν κάτι στην ζωή τους για να μην είναι μόνες (σχέση, γάμο, παιδιά κτλ) εγώ είμαι μόνη μου! Κι αναρωτιέμαι! Τι έκανα λάθος; Ή μήπως, ακόμα χειρότερα, τι δεν πάει καλά με εμένα;
Γιατί κακά τα ψέματα το να είσαι single στα τριάντα φαντάζει παράξενο στον περίγυρό μας… Ειδικότερα όταν δεν είσαι single από επιλογή σου για να μπορείς να το υποστηρίξεις κιόλας! Ας μην συζητήσω για την οικογένεια μου. Όλοι με κοιτάνε με ένα ύφος του τύπου «Κάτι τρέχει με αυτήν! Κάτι δεν πάει καλά… Μα τριάντα και μόνη; Και ο άλλος γιατί την χώρισε κι αυτός; Τι πρόβλημα έχει»…
Κι εκεί που τόσα χρόνια ψυχαναλυόμουν με τους φίλους μου για τους μαλάκες που είχα στην ζωή μου και για τους χωρισμούς μου, για τα πατώματα που έπεφτα εξαιτίας τους, για τα ατελείωτα μπουκάλια βότκας που είχα κατεβάσει εξαιτίας τους, για τα μεγάλα «ποτέ ξανά» που ούρλιαζα στον εαυτό μου κάποια βράδια που κάποια άλλα βράδια έγιναν «πάμε πάλι» εξαιτίας τους, για τις απίστευτες υποσχέσεις που έδινα στον εαυτό μου ότι δεν θα αφήσω κανέναν μελλοντικό μου γκόμενο να με ξαναπληγώσει, ότι θα γίνω μια άλλη, καλύτερη, ότι δεν θα σηκώνω μύγα στο σπαθί μου, ότι δεν θα ξανακάνω ΠΟΤΕ εκείνον πρώτη μου προτεραιότητα, ότι δεν θα ξανακάνω ΠΟΤΕ τα ίδια λάθη εξαιτίας του κ.τ.λ. κ.τ.λ. κ.τ.λ., πλέον συζητάω μαζί τους και ψυχαναλύω εμένα εξαιτίας τους. Γιατί είμαι τριάντα και είμαι μόνη… Γιατί ενώ είμαι τόσο όμορφη, έξυπνη, μορφωμένη κτλ είμαι μόνη. Γιατί ενώ δεν φαίνεται να έχω κανένα προφανέστατο κουσούρι είμαι μόνη… Γιατί η λέξη «μόνη» σηκώνει από μόνη της ψυχανάλυση.
Και θέλω με όλο μου το είναι να με πείσω πως οκ, δεν έγινε κάτι, θα μου περάσουν όλα, μπορεί κι αυτός ο ηλίθιος πρίγκιπας που τόσα χρόνια περιμένω επιτέλους να τον βρει το δρόμο του και να έρθει σε εμένα, πόσα βατράχια ακόμα θα φιλήσω! Το λέει και η Χαρούλα άλλωστε «Τα καλύτερα είναι αυτά που ακόμα δεν έχουνε έρθει».
Συνεχίζεται….
LoveLetters