Είσαι ακόμα, η τελευταία μου σκέψη τις νύχτες..

Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου 

Τι κι αν δεν υπάρχεις πια στη μέρα μου; Τι κι αν δεν ανήκεις πια στην καθημερινότητά μου; Τι κι αν γεμίζω τις ώρες και τις σκέψεις μου με τόσα άλλα που καμιά σχέση δεν έχουν με σένα;

Τι κι αν πάει τόσος καιρός που δεν είμαστε πια μαζί; Τι κι αν δεν έχω πια δικαίωμα στο μυαλό και στο κορμί σου; Τι κι αν πια δεν μου ανήκεις;

Να ξερες πόσο προσπάθησα να γεμίσω το μυαλό και την καρδιά μου, για να μην χωράνε τη σκέψη σου! Να ξερες πόσο πάλεψα να διώξω απ το κορμί μου τη μυρωδιά του άγγιγματός σου!

Να ξερες πόσο πασχισα να σβήσω μνήμες και στιγμές! Να ξερες πόσο πονάει που κάθε βράδυ ξαπλώνω ηττημένη από σένα….

Όσο κι αν προσπάθησα, όσο κι αν πάλεψα, όσο κι αν πασχισα, είσαι ακόμη εκεί. Με ανεξίτηλο μελάνι έγραψες μέσα μου κι έρχεται κάθε βράδυ το μαξιλάρι μου να μου το θυμίζει.

Να μου θυμίζει πως κάθε φορά που ξαπλώνω, έρχεσαι και γεμίζεις καρδιά, ψυχή, μυαλό κι αισθήσεις. Να μου θυμίζει πως κι αν δεν μου ανήκεις, εγώ σου ανήκω ακόμα, γιατί στην τελευταία μας σκέψη πριν κοιμηθούμε ανήκουμε όλοι και η δική μου είσαι μονίμως εσύ….