Γράφει η Κέλλυ Μπόζα.
Και λίγο πριν το τέλος, θυμήθηκα την αρχή.
Την πρώτη μέρα, το πρώτο χαμόγελο, το πρώτο φιλί.
Η απαρχή ενός πάθους που εξελίχθηκε σε έρωτα. Ενός έρωτα που μετουσιώθηκε σε αγάπη.
Μιας αγάπης που έγινε κομμάτι της σάρκας μας.
Ζευγάρι από δύο ανθρώπους διαφορετικούς σαν ένα αριστερό κι ένα δεξί παπούτσι.
Η σιωπή στις ώρες τις κρυφές μας δεν φανέρωνε αμηχανία ή αδιαφορία,αλλά πλήρη οικειότητα.
Έβλεπα μαύρο και έβλεπες άσπρο..και όμως οι δύο μαζί βλέπαμε γκρί. Κάπου στη μέση τα βρίσκαμε.
Ένα βήμα εγώ…ένα βήμα εσύ.
Ατελείωτες βραδιές συζητήσεων,ονειροπολήσεων και γέλιων.
Η μέρα ξεκινούσε με ένα φιλί και η νύχτα μας έβρισκε σε μια σφιχτή,αληθινή αγκαλιά σαν κρίκους από αλυσίδα.
Νιώθαμε το ίδιο,το εκφράζουμε αλλιώς.
Κι όμως πάντα καταλήγαμε σε αυτή την ”δική” μας αγκαλιά.Δεν θέλαμε άλλη.Δεν χρειαζόμαστε άλλη.
Η ζωή όμως είναι κύκλος. Μπορεί όχι ολοστρόγγυλος, αλλά κύκλος.
Ξεκινάς από ένα σημείο,πορεύεσαι, ζεις, μαθαίνεις, αλλάζεις.
Αλλά με ένα μαγικό τρόπο καταλήγεις πάλι στο ίδιο ακριβώς σημείο.
Έτσι ξεκινήσαμε..σαν δύο άνθρωποι ξένοι.Γίναμε ένα..και καταλήξαμε πάλι ξένοι,
Περίεργο ε;Περίεργο,επίπονο και θλιβερό.
Με τρομάζει η μαθηματική ακρίβεια μιας γνωριμίας, ενός έρωτα, ενός χωρισμού και ο ερχομός της πλήρους λήθης.
Ξεχνάς επειδή μπορείς ή επειδή πρέπει;
Ξεχνάς επειδή σε ξέχασαν ή δεν ξεχνάς ποτέ;
Κουβαράκι η ζωή και προσπαθώ να το ξεμπλέξω. Σαν Θησέας μέσα στο λαβύρινθο χαμένη .Δεν έχω βρει ακόμη την Αριάδνη που θα μου δώσει μια βοήθεια.
Κι ας μη μου δείξει την έξοδο. Ας μου δώσει απλά την δύναμη να προσπαθήσω να την βρω εγώ.
Γιατί μαζεύτηκαν πολλά. Γιατί ο ”ξένος” απέναντι μου κάποτε ήταν δικός μου άνθρωπος. Γιατί δεν υπάρχει κουμπί να το πατήσεις και να πάψεις να αγαπάς.
Γιατί παίζουμε κρυφτό και πια μεγαλώσαμε και το βαριέμαι.
Γιατί είσαι μέσα μου κι ας μην είσαι πια στη ζωή μου.
Και γιατί πριν έρθει στο μυαλό μου το τέλος… έρχεται πρώτα η αρχή μας…
και εκεί θυμάμαι ότι κάνω πως ξέχασα, γιατί σε ερωτεύτηκα και γιατί δεν το μετανιώνω.
LoveLetters
