Γράφει η Γεώρα
Άραγε οι ερωτευμένοι να ξέρουν πως έχουν νικηθεί από το ταίρι τους; Άραγε εκείνοι που ξενυχτούν για μια καληνύχτα, να ξέρουν πως τους αξίζει όλος ο ουρανός με τα άστρα; Άραγε εκείνος που χαρίζει ένα χαμόγελο ενώ μέσα του κλαίει, ξέρει πως αξίζει όλη την αγάπη αυτού του κόσμου;
Άραγε γιατί χάνονται όσοι αγαπιούνται; Γιατί αφήνουν λόγια άλλων να τους νικήσουν;
Γιατί αγκαλιάζονται τόσο σφιχτά με τους φόβους τους και δεν αφήνουν το συναίσθημα να τους πνίξει στα φιλιά;
Άραγε με σκέφτεσαι λιγάκι; Θυμάσαι που με έλεγες αγάπη; Άραγε τα βράδια να σου λείπω, όσο μου λείπεις; Άραγε ακόμα να συζητάς για εμάς;
Τι λέω μωρέ βραδιάτικα. Κάνω ερωτήσεις γιατί φοβάμαι να μου απαντήσω σε αυτή του εαυτού μου. Μου βάζω τρικλοποδιές κι όλο δουλειές για να αποφύγω την αλήθεια.
Τον αγαπάς; Αναρωτιέται. Και εγώ κάνω την χαζή. Νικηθήκατε; Ξανά ρωτάει, με επιμονή! Και σήμερα που τα έχω χάσει όλα, που αποφάσισα να σου μιλήσω, απαντάω σαν να ήσουν εδώ, πως ναι σε αγαπώ.
Όμως η αλήθεια είναι πως είχαμε ήδη νικηθεί από του έρωτά μας την ορμή. Και μόνο συντρίμμια αντικρίζω και ένα «γιατί» που δεν μπορώ να προσδιορίσω!
