Γράφει η Αμάντα Παναγιώτου.
Και όσο προσπαθώ να πείσω τον ευατο μου πως τελειωσες, πως ποτέ σου δε θα μπορέσεις να συμπληρώσεις ούτε χιλιοστό από τα κενά μου κι αλλο τόσο ματώνω που σε ρίχνω τόσο πολυ στα μάτια μου.
Τρέμω στο τέλος που φαντάζει τεράστιο μπροστά στα μάτια μου, τρέμω στα ουρλιαχτά που ηχουν στα αυτιά μου να ψάξω να βρω τη τελεια που λείπει στο δικό μας παραμύθι.
Δεν καταλαβαίνω την πίεση του μυαλού και της λογικής σε καταστάσεις που βρίσκονται να είναι ανίδεοι.
Δε καταλαβαίνω γιατί το μυαλό επεμβαίνει εκεί που δεν ερωτάται..
Δεν ακούω το κόσμο, δεν υπάρχει άλλος κανεις και όσο εγώ επιμένω να ειμαι κολλημένη στα “δεν” τόσο έρχομαι κοντά σου, τόσο το παραμύθι παίρνει καινούρια μορφή και πάλι από την αρχή.
Σε γνωρίζω ξανά, σε ερωτεύομαι ξανά, σε θαυμάζω ξανά και ενώ ξέρω το τέλος έρχομαι ξανά.
Γιατι το βάφτισα παραμύθι;
Είμαι πολυ ρεαλίστρια για να πιστεύω σε αυτά.
Ή ίσως να μην ειμαι και τόσο τελικά!
Ίσως περιμένω τον δράκο για να με βγάλει απ’ όλο αυτό.
LoveLetters
