Εγώ, θα τα γκρεμίζω όλα μέχρι να τα κάνω όπως θέλω εγώ!

Γράφει η Θεανώ Διολή

Εγώ θα τα γκρεμίζω όλα μέχρι να τα κάνω όπως θέλω εγώ!

Καλά αυτό εννοείται! Χρόνια τώρα πορεύομαι με αυτή την “γκρέμιστα, γκρέμιστα όλα πια, γκρέμιστα, γκρέμιστα σκληρή κάρδια”  φιλοσοφία.  Χρόνια τώρα τα κάνω όλα λαμπόγυαλο, ταύρος εν υαλοπωλείο ένα πράγμα, σκόνη και θρύψαλα, πως αλλιώς να στο κάνω εικόνα, ολική και συθέμελη καταστροφή, σκόνη παντού! Ναι, αυτό ακριβώς κάνω  όταν τα πράγματα δεν είναι όπως τα θέλω εγώ!

Θα μου πεις τώρα, μα γίνεται βρε υπερεγωϊστικό ψώνιο να είναι όλα όπως τα θες εσύ; όχι, ασφαλώς και δεν γίνεται να είναι όλα όπως ακριβώς τα θέλω εγώ, αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να ωχαδερφίζω και να ανέχομαι καταστάσεις και ανθρώπους επαναπαυόμενη στη νοοτροπία του “δε βαριέσαι, έτσι τα βρήκα, έτσι θα τ΄ αφήσω”!

Όχι, βαριέμαι, εγώ βαριέμαι και επειδή πιστεύω και πολύ στον εαυτό μου, όλα όσα δεν μου αρέσουν και όλα όσα μου αφαιρούν χαμόγελα και ηρεμία από τη ζωή μου και μου χαλάν τη θέα, τα γκρεμίζω συθέμελα και τα ξαναχτίζω από την αρχή. Επιλέγω νέα υλικά, χρησιμοποιώ κάποια πολύτιμα από τα παλιά, προσθέτω κάποια άλλα που είναι λιγότερο εύθραυστα και πιο ανθεκτικά και κυρίως προσθέτω νέα που μου δίνουν λόγους να αισθάνομαι όμορφα, να νιώθω ικανοποίηση που τα επέλεξα να τα βάλω αρχικά στους πάνω ορόφους μου και ίσως κάποια στιγμή και στα θεμέλια μου.

Δε λέω, το γκρέμισμα είναι μια διαδικασία δύσκολή και επίπονη και ίσως κάποιες φορές τα καρφιά και οι κοφτερές οι πέτρες από τα χαλάσματα  μπορεί και να με τραυματίσουν βαθιά ή να πληγώσουν ανθρώπους αγαπημένους που δεν θα ήθελα. Το ξέρω και δε μ΄ αρέσει καθόλου αυτό.

Όμως ακόμα και αν από λάθος μου γίνει κάτι τέτοιο, για αυτούς που αγαπώ πολύ θα βρω χίλιους δυο τρόπους να επανορθώσω, να πλύνω τις πληγές τους, να κλείσω τα τραύματα τους. Και θα δώσω όλη μου την ψυχή και το είναι μου για να επανορθώσω φτάνει μόνο να τους αγαπώ πολύ και να αξίζουν τον κόπο να είναι ξανά μαζί στα θεμέλιά μου.

Όσο για τον εαυτό μου frankly my dear I don’t give damn αν τραυματιστώ ή να γδαρθώ και πονέσω, το θέλω κιόλας μη σας πω γιατί κάθε γρατζουνιά, κάθε γδάρσιμο και κάθε πληγή δεν είναι μόνο μια εμπειρία και ένα μάθημα ζωής, είναι κυρίως η επιβεβαίωση πως και αυτό το  γκρέμισμα μου ήταν σωστό, έπρεπε να γίνει και άντε πάλι πάμε το χτίσιμο από την αρχή!

Ναι λοιπόν, εγώ θα τα γκρεμίζω όλα μέχρι να τα κάνω όπως θέλω εγώ, my way δηλαδή και όποιος δεν τον νοιάζει να χτυπήσει μένει και όποιος φοβάται μη χτυπήσει φεύγει και αν όντως τρέμει στην ιδέα και θέλει να φύγει καλό είναι γι’ αυτόν να το κάνει νωρίς και μάλιστα τρέχοντας γιατί αν αρχίσω να τραγουδάω ξανά το “γκρέμιστα, γκρέμιστα όλα πια, γκρέμιστα, γκρέμιστα σκληρή καρδιά” θα είναι γι’ αυτόν πια πολύ αργά!

Όλα θα τα γκρεμίζω, όλα λέμε μέχρι να τα κάνω όπως θέλω εγώ!

(κλείνοντας ο κείμενο σιγοτραγουδάει “γκρέμιστα, γκρέμιστα όλα πια, γκρέμιστα, γκρέμιστα σκληρή καρδιά”)