Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός.
– Εσύ..
Σκοτωμένη επιτέλους στην δική σου αγκαλιά..
Μα ζωντανή μέσα σου για πάντα..
Με μάτια γεμάτα ηρωισμό..
Δεν κλαίω..
Μα ούτε πέθανα..
Σωριάστηκα απλά πάνω σου..
Σαν μια βροχή από πληγές..
Σαν ένας αμμόλοφος από λύπη..
Σαν την δική σου ..
Σάρκινη κούκλα..
Σαν ένα ξεψυχισμενο ”αντιο” που ξεβράστηκε απο τα σύννεφα στην κορυφή μιας θάλασσας..
Έτσι θέλησες..
– Εγώ..
Μέσα στις αιτίες κι αφορμές βρήκα την δύναμη..
Κατάφερα να ξοδέψω πάνω σου όλη μου την οργή..
Έσπασα κάθε όριο..
Κάθε δεσμό..
Κι εκεί που δεν άγγιζα το βλέμμα σου..
Σε σκότωσα για να σε κατακτήσω..
Νεκρή στην δική μου αγκαλιά..
Τα κατάφερα..
Ψάχνω ένα φτυάρι να σκάψω στο στέρνο μου..
Εκεί θα σε θάψω..
Να ζήσεις..
Για Πάντα..
LoveLetters