Εγώ κι η μοναξιά μου

Γράφει ο Άγγελος Μοναχικός.

Αδιάκοπα, αδιάλλακτα όλα μέσα μου κενό.
Κενό οι λέξεις.
Κενό οι πράξεις.
Κενό που δεν πρόκειται να γεμίσει.
Σ’ ένα ομιχλώδες τοπίο μέσα μου κάθομαι σκυθρωπός κι αναρωτιέμαι, ότι ίσως μου αξίζουν κάποια πράγματα.
Σηκώνω τα μάτια μου και με βλέπω να παίζω με την μοναξιά μου, την κυνηγώ μέσα στο δωμάτιο και δεν κουράζομαι καθόλου, εκείνη λαχανιασμένη μου παραδίνεται.
Ξαπλώνω πάνω της και χαϊδεύω τα φρεσκολουσμένα της μαλλιά, αυτή η μυρωδιά,τόσο μόνη.
Με σαγηνεύει κάθε της ανάσα.
Μυρίζει ολόκληρη Έρωτα, Πάθος και λαχτάρα.
Πως να αποχωριστείς κάτι τόσο όμορφο;
Πως να μην δοθείς σε κάτι τόσο σιωπηλό;
Αυτό που με ανησυχεί όμως, είναι όταν συνομιλώ μαζί της και μου απαγορεύει τα πάντα, να μην βγω, να μην μιλήσω με άνθρωπο, θέλει να με κρατά αιχμάλωτο της.
Κι εγώ να χαίρομαι για την φυλακή της που απλόχερα μου προσφέρει.
Φυλακίζομαι ηθελημένα!

LoveLetters