Γράφει η Αντζέλικα Θεοφανίδη
Λυπάμαι.
Λυπάμαι για σένα.
Λυπάμαι που δεν θα γίνω ποτέ ένα άβουλο πλάσμα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του εγωισμού σου. Εγώ γεννήθηκα ελεύθερη και έτσι σκοπεύω να παραμείνω.
Δεν θα με κάνει ο δικός σου ο εγωισμός πιόνι και μαριονέτα για να φαίνεσαι εσύ άντρας και νταής.
Δεν θα με κάνεις να μοιάζω λίγη για να καλύψεις εσύ τις ανασφάλειες σου. Δεν θα αλλάξω για να σου αρέσω, γιατί μετά δεν θα είμαι εγώ. Όταν με προσέγγισες αυτή ήμουν. Αυτό σου άρεσε. Και αυτή θα συνεχίσω να είμαι. Αυτό πρεσβεύω.
Ίσως δεν άντεξες τελικά αυτό που είμαι. Ίσως σε γοήτευσε και το φοβήθηκες. Πολλά τα ‘ίσως’, μα δεν με νοιάζει. Αν με ήθελες όπως ήμουν, τα ‘ίσως’ δεν θα υπήρχαν. Σου άρεσα, το έβλεπα. Αυτό που δεν είδα, ήταν το πόσο ανασφαλής είσαι. Επομένως σκέφτηκες, δεν κάνω και λίγες αλλαγές να τη φέρω στα μέτρα μου να μη μου δυσκολεύει τη ζωή;
Λυπάμαι, μα δεν θα με κάνεις σαν τα μούτρα σου. Εγώ ξέρω να αγαπάω, να δίνομαι, να αφήνομαι. Ξέρω να κάνω υποχωρήσεις και συμβιβασμούς αλλά μέχρι ενός σημείου. Εκεί που θα αρχίσει να αλλοιώνεται το είναι το δικό μου για να σου είμαι αρεστή, φεύγω. Δεν είμαι το τέλειο που θες και ούτε θα γίνω, γιατί πολύ απλά τελειότητα δεν υπάρχει ό,τι και να λες εσύ.
Εγώ με γουστάρω με τις ατέλειες μου και ξέρω πως με γουστάρουν πολλοί γιατί χωρίς αυτές, δεν θα ήμουνα εγώ. Δεν μπορώ να παλεύω συνεχώς να σου αποδείξω και να σε πείσω για αυτά που θες. Και ούτε θέλω. Εγώ ο άνθρωπος που θέλω να έχω δίπλα μου, θέλω να με έχει ψηλά, στη κορυφή της σκάλας. Να μη χρειάζεται να σκαρφαλώνω κάθε μέρα για να φτάσω στο πιο ψηλό σκαλοπάτι. Αν σε βάζει κάποιος σε τέτοια δοκιμασία σημαίνει πως θα σκαρφαλώνεις συνεχώς με αποτέλεσμα να μη φτάσεις ποτέ στο ψηλότερο βάθρο της ψυχής του. Και ξέρεις γιατί; Επειδή αυτός τον εαυτό του τον έχει στα πατώματα και στα πατώματα θέλει να σε έχει και εσένα, πάντα ένα βήμα πίσω του.
Όχι ευχαριστώ, δεν θα πάρω.