Εγώ παιδί μου σου έμαθα την αγάπη κι εσύ μου έμαθες την ευτυχία

Γράφει η Ιωάννα Ιακωβίδη

Κρατώ μέσα στα δυο μου χέρια το πρόσωπο σου, δε χωράει όλο αλλά προσπαθώ.

Αυτά τα δυο ματια που με κοιτάζουν ερωτηματικά.
Το χαμόγελο σου που φτάνει ως τα μάτια. Το άγγιγμα σου, πάντα γαλήνιο, με ηρεμεί και μου θυμίζει πόσο όμορφος είναι ο κόσμος μας.

Η αγκαλιά σου πάντα μα πάντα με κάνει να νιώθω πως οι καρδιές μας είναι ακόμα ενωμένες.
Κάθε μου πετυχημένη προσπάθεια για να σε κάνω καλύτερο άνθρωπο είναι η ανταμοιβή μου.
Όσα θυσίασα για να είσαι ευτυχισμένος είναι το παράσημο μου, δε διαμαρτυρήθηκα ποτε για αυτές.
Θυμάμαι τις πρώτες μέρες κοντά μου, ήσουν ένα θαύμα που δεν ήξερα πως να διαχειριστώ.
Έβλεπα εφιάλτες από τον φόβο μου μήπως σε χάσω.

Τελικά κατάφερα να σε αγαπήσω όσο έπρεπε για να σε κάνω κι εσένα έναν καλό άνθρωπο.
Να σου δείξω πως η αγάπη πρέπει να δίνεται απλόχερα για να μάθεις πως να δίνεις κι εσυ με τη σειρά σου.
Πως η συγχώρεση είναι η πιο ευγενής πράξη όταν αγαπάμε κάποιον και μονόδρομος.

Όσες νύχτες ξενύχτησα για σένα ήταν γεμάτες αγάπη.
Όσες φορές έκλαψα ήταν από αγωνία ή χαρά.
Όσες φορές έσκυψα να σε αγκαλιάσω ήταν γιατί με έκανες περήφανη ή για να σε παρηγορήσω.
Δεν έχω άλλο τρόπο να σου το δείξω πέρα από μια σφιχτή αγκαλιά και από το να στέκομαι πάντα δίπλα σου.
Κρατώ το πρόσωπο σου ακόμη στα χέρια μου σαν κάτι ιερό.

Αυτά είναι ευτυχία λοιπόν παιδί μου, εσυ μου την έμαθες.
Ήρθες και με έμαθες να αγαπώ χωρίς όρους, να προσπαθώ να κάνω τον κόσμο καλύτερο για σένα και να προσέχω τον εαυτό μου όχι για μένα, αλλά για σένα.