Γράφει η Γεώρα
Εσύ αγόρι μου, έχεις κρυφτεί τόσο πολύ μέσα στις ανασφάλειες σου και στα «πρέπει» του μυαλού σου, που δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Και να ερχόμουνα και να σου έλεγα μπροστά σου κοιτώντας σε στα μάτια, «εσένα σε αγαπάω» πάλι δεν θα το πίστευες. Θα αναρωτιόσουν. Και ανάθεμα αν δεν το έδειξα με τις πράξεις μου. Αν δεν το είπε η αγκαλιά μου.
Όμως έτσι είναι κάποιοι άνθρωποι. Εθελοτυφλούν στον έρωτα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη βλακεία από αυτή την τακτική. Να έρχεται το αληθινό και εσύ να το χαραμίζεις για το ψεύτικο.
Βέβαια θα μου πεις, έτσι είναι οι άνθρωποι. Δεν ξέρεις τι σαπίλα έχουν γνωρίσει. Και πάλι όμως, ακόμα και αν γνώρισαν δεν είναι ανάγκη να της μοιάσουν. Πόσο μάλιστα να μην αναγνωρίζουν το αληθινό. Δεν συνάδει με την ωριμότητα που θα έπρεπε να έχουν. Οι αισθητήρες της αντίληψης μάλλον δεν λειτουργούν!
Εντάξει, αυτό το είπα για να σε πειράξω. Η αλήθεια είναι πως ακόμα προσπαθώ να καταλάβω τι περνάς. Συμπεριφέρεσαι σκληρά σε σένα. Σαν να σε τιμωρείς. Άσχετα με ό,τι έχει γίνει στο παρελθόν, δεν είναι το παρόν σου, το ξέρεις αυτό να υποθέσω. Δεν γίνεται να ζεις σαν φάντασμα.
Και όσο και αν προσπαθώ να σε καταλάβω, με πείραξε που ενώ κατάλαβες την αλήθεια μου δεν τόλμησες. Ζητάω πολλά ; Ίσως για σένα, ναι. Για μένα τα αυτονόητα των σχέσεων, εμπιστοσύνη και (αυτό)σεβασμό!
Δεν σου κρατάω κακία, μονάχα ένα μικρό παράπονο και αυτό ορισμένες φορές το νικάει η μνήμη, όταν φέρει στη θύμησή μου το χαμόγελό σου. Όχι το τυπικό που πλασάρεις σε όλους. Εκείνο που χαμογελούσαν και τα μάτια σου όταν με αντίκρισες. Εκείνο το χαμόγελό σου, που το έχω ονομάσει δικό μου! Γιατί ήταν για μένα μόνο αυτό το χαμόγελο. Μόνο για εμένα! Σαν τα μυστικά που έχουν δυο ερωτευμένοι άνθρωποι μεταξύ τους.
Και τώρα που πρέπει να βάλω τελεία η ριμάδα όλο γίνεται άνω τελεία. Θα προχωρήσω, το ξέρω. Απλά πάντα μένει λίγη ελπίδα για το τέλος. Αν και το δικό μας έχει έρθει.
Ακούγεται βαρύ μπορώ να πω. Σαν να μελαγχόλησα και λίγο. Να(!) αυτά δεν μπορώ, φταίει που είναι και φθινόπωρο και ήθελα την παρουσία σου δίπλα μου. Εδώ σημείωσε αν το διαβάσεις πως, σε ήθελα δίπλα μου σε όλες τις εποχές, απλά το φθινόπωρο μελαγχολώ λίγο και όταν μελαγχολώ τα βλέπω όλα μαύρα ενώ υπάρχει χρώμα, με εσένα ήταν αλλιώς.
Όπως και αν έχει, είσαι λίγο βλάκας. Ο δικός μου βλάκας. Ή ήσουν ο δικός μου. Να τα λέμε και σωστά! Επίσης αν το διαβάσεις να ξέρεις πως με νευρίαζες πολύ, αλλά μετά κάτι έκανες και το ξεχνούσα. Με έκανες και χαμογελούσα, γι’αυτό σε ξεχώρισα!
Παρ’όλα αυτά επειδή τώρα η σκέψη μου μπαίνει σε άμυνα, κολλάει να γράψει άλλο για σένα, είσαι ευαίσθητο θέμα, θα σταματήσω εδώ. Ίσως κάποτε σου ξανά γράψω. Θα τα ξανά πούμε, σαν φίλοι που φιλήθηκαν στα χείλη! Αντιφατικό όλο αυτό. Σαν και εμάς!
Αποστολή σε έναν βλάκα. Τον δικό μου βλάκα! Αποστολή σε έναν (ά)γνωστο με τίτλο, «Όσα ήθελα να πω, στα είπα!» Αν δεν παραδοθεί ποτέ ή μείνει στο διαβάστηκε, θα σημειώσω πως εγώ προσπάθησα μέχρι το τέλος.
Σε φιλώ!
Μια γνωστή σου!
