Γράφει η Κωνσταντίνα Σταμπουλή
Ο ορισμός της αγάπης, δέχτηκε άπειρες ερμηνείες και παρερμηνείες. Κι αν με ρωτάς, θα σου πω ότι η ίδια η λέξη χωρά πολλές σημασίες μέσα της.
Τα βιώματα, η ύπαρξη ή η απουσία της αγάπης, η παιδική ηλικία με τα μπαγκάζια της, τα ιδανικά του καθενός, η ψυχοσύνθεση, οι σκέψεις, η ιδιοσυγκρασία, το πόσο ανοιχτό ή κλειστό είναι ένα μυαλό, οι εμπειρίες –είτε με θετικό πρόσημο είτε με αρνητικό- , οι άνθρωποι που συναναστραφήκαμε, οι πολιτισμοί που γνωρίσαμε, οι ταξικές διαφορές, η κοινωνία, η εκπαίδευση που δεχτήκαμε, είναι μόνο μερικοί από τους παράγοντες που συνδέονται άμεσα με τον τρόπο που εκδηλώνει ο καθένας από εμάς την αγάπη του.
Μπορεί ο ίδιος άνθρωπος ν’ αγαπά με διαφορετικό τρόπο; Μπορεί ν’ αγαπά λίγο ή πολύ; Μπορεί ν’ αγαπά κάποιος που δεν έχει πάρει αγάπη; Οι απαντήσεις σε τόσα κι άλλα τόσα ερωτήματα κρύβονται πίσω από το «εγώ» μας. Ποικίλουν οι αγάπες, αναλόγως με το πόσο –συνειδητά ή ασυνείδητα- απαλλαγμένοι είμαστε απ’ το εγωιστικό κομμάτι που λειτουργεί σαν ένα θεόρατο τοίχος, που μας χωρίζει από τον άλλο. Όσο μεγαλώνει ο εγωισμός μας, τόσο ψηλώνει το τοίχος, τόσο μας δεσμεύει απ’ το ν’ αγαπήσουμε τον άλλο ανιδιοτελώς.
Συνήθως, κάτι ζητάμε κι εμείς από την αγάπη. Θέλουμε να γυρίσει πίσω σ’ εμάς, θέλουμε αυτός που αγαπάμε να μας αγαπάει, νομίζοντας πως με αυτή την αλληλουχία θα σπάσει το τοίχος εμπρός μας… Τις περισσότερες φορές, είμαστε αδύναμοι ν’ αγαπήσουμε απελευθερωμένοι από τα δικά μας «θέλω», απ’ τις δικές μας προσδοκίες, απ’ τους δικούς μας κανόνες.
Μ’ εσένα η αγάπη είναι αλλιώς… Μου είναι αυτονόητο να βρίσκομαι πάντα εδώ. Γιατί σ’ αγαπώ!
Σ’ αγαπώ κι αγαπώ καθετί αγαπάς εσύ. Πονάω διπλά όταν πονάς εσύ. Μπορώ ν’ αντέξω την απουσία σου, όταν ξέρω ότι η ευτυχία σου βρίσκεται κάπου αλλού. Μπορώ να παρατήσω τα πάντα, για να τρέξω κοντά σου για ό,τι με χρειαστείς. Μπορώ να ζήσω για το υπόλοιπο της ζωής μου φορώντας στολή καραγκιόζη, μόνο και μόνο για να χαμογελάς εσύ. Σ’ αγαπώ, χωρίς να περιμένω να μ’ αγαπήσεις εσύ. Μη με ρωτάς γιατί. Γιατί, έχω χίλιους λόγους να σ’ αγαπώ και δεν χρειάζομαι κι άλλους. Ακριβώς γι’ αυτό που είσαι σ’ αγαπώ. Για την ομορφιά σου, κυρίως την εσωτερική, αλλά και για τη μαυρίλα σου. Για την τρέλα σου, που εγώ την ξέρω κι ας την καμουφλάρεις με σοβαρότητα, επειδή εσύ έχεις άλλα μέτρα και σταθμά. Για το χιούμορ και την οξυδέρκειά σου. Για την καθαρότητα στο βλέμμα σου. Για τον τρόπο που αγαπάς. Για όλα όσα μας φέρνουν κοντά και για όλα όσα μας χωρίζουν. Όλα τ’ αγαπώ. Ό,τι υπάρχει και ό,τι δεν υπάρχει γύρω από το δικό σου όνομα, εγώ τ’ αγαπώ.
Σ’ αγαπώ, και δεν περνάει μέρα που να μη σε βάλω στην προσευχή μου. Σ’ αγαπώ μ’ εκείνη την παιδική αγνότητα και αφέλεια που είχα τότε, που κουβαλούσα το σχολικό σακίδιο στην πλάτη μου. Σ’ αγαπώ και αναγνωρίζω αυτή την αγάπη απ’ το ότι τίποτα δεν στάθηκε ικανό να τη σβήσει. Σ’ αγαπώ. Και δεν θέλω τίποτα το συγκεκριμένο, μα τα θέλω όλα. Και γίνεται αυτό, μη με ρωτάς πώς. Γιατί τίποτα δεν θέλω από εσένα για μένα, μα τα θέλω όλα για σένα, γιατί θέλω να είσαι καλά. Να είναι καλές οι σκέψεις σου, να είναι καλή η διάθεσή σου, να είναι άριστη η υγεία σου, να είναι καλά η ψυχή σου, να είναι καλή η ζωή σου.
Σ’ αγαπώ. Και θα στέκω πάντα ένα βήμα πίσω σου, χωρίς να ενοχλώ, να σε προσέχω έτσι αθόρυβα, να σε σηκώνω κάθε φορά που πας να πέσεις, να σε αφήνω μετά ελεύθερα να διαλέγεις εσύ μόνος σου το καλό σου, τον δρόμο που θέλεις να πάρεις. Σ’ αγαπώ απλά, χωρίς διάλειμμα, χωρίς τελεία. Σ’ αγαπώ σκέτο…
