Γράφει η Γεώρα
Ξέρεις, η όλη κατάστασή μας ήταν αρκετά περίπλοκη. Πολλά εμπόδια και αρκετές δυσκολίες. Μας φρέναραν – έτσι τουλάχιστον πιστεύαμε- η αλήθεια όμως είναι πως μας φούντωναν το πάθος.
Τα εμπόδια ωστόσο, δεν παύουν να είναι εμπόδια. Η άποψή μου όμως είναι πως πρέπει να τα ξεπερνάμε. Και τα ξεπερνούσαμε. Και όταν ξεπερνούσαμε τα εμπόδια μα και τα όρια, εκείνες τις φρασούλες τις τελεσίδικες, πως τώρα πλέον τελείωσε και πως σταματάμε, γελούσε τόσο το μέσα μας που είχε καταντήσει κοροϊδία.
Γιατί όταν η έλξη είναι δυνατή, όταν οι στιγμές ζητάνε τη συνέχεια, όταν τα κορμιά αποζητούν απεγνωσμένα την επαφή, όταν τρέμουν από τη λαχτάρα, όταν η λογική παύει να υπάρχει στο παρών και η τρέλα του πόθου απλά παίρνει τα ηνία, οι άνθρωποι έρχονται σε ένα τέλειο κούμπωμα με το “θέλω τους” κυρίως όμως με εκείνο το “Εσένα, σε θέλω!”.
Αλλά ήμασταν δειλοί! Βασικά, είχαμε επίγνωση των συνεπειών. Είναι οι στιγμές που πρέπει να παραμερίσεις λίγο “τα θέλω” και να σεβαστείς την πραγματικότητα, γιατί θα μας έπεφτε βαριά. Και πιο βαρύ από το λίγο που ζεις ενώ θέλεις το πολύ, δεν υπάρχει.
Εκείνο όμως που θυμάμαι ξεκάθαρα να μου λες, ήταν πως όταν δύο άνθρωποι έρχονται κοντά, οι άμυνες πέφτουν. Ήταν κάτι που συνεχίζω να το πιστεύω. Εκείνο που εσύ δεν κατάλαβες, ήταν πως εγώ σου επέτρεψα να με διαλέξεις!
Γιατί εγώ τα τείχη μου χαμήλωσα, εγώ περπάτησα σε τεντωμένο σχοινί, εγώ σου έδειξα πως είναι να ζεις στην ουσία, την τρέλα που εσύ είχες ζήσει στο ελάχιστο. Σου έδωσα να κρατήσεις στα χέρια σου την πραγματική της διάσταση. Εκείνη με τις ώρες που είχαν ουσιαστική σημασία. Σου έδειξα πως είναι να γνωρίζεις τον άλλον πραγματικά!
Σου επέτρεψα να με διαλέξεις, γιατί το ήθελα! Δεν σημαίνει όμως πως θα συνεχίσω να το επιτρέπω!