Εκείνα τα παράξενα τυπάκια, που λένε το “σε θέλω” σε εσένα, κι όχι στο απωθημένο τους. 

Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης

Υπάρχουν κάτι περίεργα τυπάκια εκεί στον έξω κόσμο, που μοιάζουν λίγο με εξωγήινα να τα πεις, εκτός τόπου και χρόνου να τα πεις, αλλοπρόσαλλα ας τα πούμε μπας και συνεννοηθούμε.

Είναι αυτά τα τυπάκια, που δεν γυρνάνε να καλύψουν τα κενά τους σε παλιές, ξαναζεσταμμένες ιστορίες.
Τη φάγανε ζεστή ζεστή τη σουπίτσα τους, είτε την απόλαυσαν είτε τους έκατσε βαριά στη χώνεψη, δεν έχει σημασία, όμως όταν τελείωσε, έπλυναν τα τετζερέδια και προχώρησαν.

Αυτά τα τυπάκια που λες, δεν αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους σαν Depon με πόδια. Κυρίως, γιατί αναγνωρίζουν στους άλλους την καρδιά, τα αισθήματα, κι έχουν και κομματάκι από αυτό, το πώς το λένε; Α ναι! Ενσυναίσθηση!!

Δεν έμαθαν να χρησιμοποιούν τους ανθρώπους για να ξεπεράσουν τους καημούς τους. Δεν συνηθίζουν να παίζουν ping pong πάνω στα αισθήματα του άλλου.

Στα δύσκολά τους, κάτσανε στη μοναξιά τους, έγλυψαν τις πληγές τους, τα είπαν και τα ήπιαν με τους κολλητούς τους, όμως δεν χρησιμοποίησαν ανθρώπους. Δεν έγιναν περαστικοί, δεν θέλησαν να γίνουν και κανενός το πέρασμα.

Να τα αγαπάς λίγο παραπάνω αυτά τα αλλοπρόσαλλα τυπάκια.
Κι αν δεν τα αγαπάς, να τα σέβεσαι. Να τα εκτιμάς. Να εκτιμάς πως ποτέ δεν σου πούλησαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες, κι έρωτες του δεκαπεντάλεπτου για να εισπράξουν μια τονωτική ένεση του εγωισμού τους.
Να εκτιμάς πως επέλεξαν να τους πουν παράξενους, αλλοπρόσαλλους, δύστροπους, εγωιστές, ακριβώς επειδή δεν διέθεσαν τον εαυτό τους στα εύκολα και τα συνηθισμένα.

Γιατί αυτά τα παράξενα τυπάκια, όταν λένε το “σ’αγαπώ”, το εννοούν, κι όταν λένε το “σε θέλω” το λένε σε εσένα, κι όχι στο απωθημένο τους.