Γράφει η Πράξια Αρέστη
Κάθε νύχτα που κλείνω το φως, λίγο πριν κλείσω τα κουρασμένα μάτια μου για να κοιμηθώ ένα ένα όσα δεν καταφέρω να ζήσω μαζί σου με στοιχειώνουν.
Μία μία οι πληγές ξανανοίγουν και δεν μπορώ πουθενά να κρυφτώ.
Εκείνα τα φιλιά που δεν μου έδωσες, με πληγώνουν.
Το χέρι που της κράτησες, ενώ απέφευγες το δικό μου.
Τα χάδια και την αγάπη σου που δεν ένιωσα, που πεισματικά δεν ήθελες να μου δώσεις κι ας έτρεχε το δάκρυ μου ποτάμι, δεν σε συγκινούσα.
Μα δεν φταις. Δεν επιλέγουμε ποιον αγαπάμε. Δεν μπορούν όλοι να αγγίξουν την ψυχή μας και ήθελα τόσο να αγγίξω τη δική σου. Έστω κι αυτές τις λίγες στιγμές που μοιραζόμουν μαζί σου σε ήθελα ολόκληρο, όχι μισό. Εκείνες τις λίγες στιγμές να μην σκεφτόσουν τίποτα άλλο, μόνο εμένα και να χαλάρωνες. Να έριχνες τις άμυνες, να μου μιλούσες λίγο τρυφερά, να άφηνες το σώμα μου να ξεκουραστεί στο δικό σου. Μόνο μαζί σου ο αγώνας τέλειωνε. Μόνο μαζί σου ξεκουραζόταν.
Λίγο μόνο από το χρόνο της να είχα, μία μόνο ευκαιρία να είχα μαζί σου, ίσως να με έβλεπες αλλιώς, ίσως να πίστευες το πόσο σ’ αγαπώ.
Μα τώρα είμαι η απουσία στη ζωή σου κι αυτή κάθεται στο θρόνο της καρδιάς σου βασίλισσα.
Και θα μπορούσα να είμαι κι εγώ η βασίλισσα στη ζωή κάποιου, όμως για μένα εσύ είσαι ο βασιλιάς και κανείς δεν μπορεί να πάρει αυτή τη θέση.
