Εκείνες οι ηρωίδες, που λέγονται γυναίκες!

Γράφει η Κωνσταντίνα Σταμπουλή

Γυναίκες. Όπου και να κοιτάξεις θα δεις ξανθές, μελαχρινές, κοκκινομάλλες. Άλλες περιποιημένες, άλλες ατημέλητες. Κάποιες δεν αποχωρίζονται τα ψηλοτάκουνά τους και κάποιες κυκλοφορούν μονίμως μ’ αθλητικά.

Ξεπερνώντας την πρώτη ματιά, εύκολα μπορούμε να εντοπίσουμε ανάμεσά μας, γυναίκες που δεν τις χαρίστηκε η ζωή. Γυναίκες, που η μοίρα τους έπαιξε εφιαλτικά παιχνίδια, αλλά δεν κατάφερε να τις πείσει ότι η ζωή δεν είναι πια γι’ αυτές. Γυναίκες με θάρρος, επιμονή, υπομονή, αντοχή! Κι αυτή η αντοχή τους είναι η ευχή και η κατάρα τους!

Πολλοί θα τις πουν ότι τα δεινά, βρίσκουν αυτούς που έχουν μπόλικη από δαύτη. Μα, αν τις ρωτήσεις, όλες το ίδιο θα σου πουν. Ότι θα ήθελαν να μην αντέχουν. Ότι στην πραγματικότητα, δεν αντέχουν. Ότι δεν είχαν άλλη επιλογή. 

Καμιά τους δεν ήθελε να είναι ηρωίδα ενός καμένου κόσμου. Γιατί ο κόσμος τους κάηκε και τώρα τις θαυμάζουν, επειδή σώθηκαν από μια φωτιά, που δεν άφησε τίποτα άκαυτο στο πέρασμά της.

Ένα πράγμα θα ήθελαν όλες. Τίποτα να μην είχε γίνει. Δεν ήθελαν να ξεχωρίσουν. Ήθελαν να ζήσουν στη σιγουριά που σου δίνει η αφάνεια, υποσχόμενη μια κανονικότητα, που δυστυχώς, αν και βαθιά επιθυμητή, στέκει απροσδόκητα ξένη.

Είναι εκείνες οι γυναίκες, που έχασαν τα παιδιά τους κι έμειναν πίσω άδειες, να μετράνε απουσίες. Αυτές, που όλοι τις θαυμάζουν για τη δύναμη της ψυχής τους. Αυτές, που κάθε μέρα, περνούν τη ζωή τους από κόσκινο, μη τυχόν και τους ξεφύγει έστω και μια ανάμνηση από εκείνες τις πολύτιμες, τις χρυσές. Θα έκαναν τα πάντα για να είχαν έστω άλλη μία! Μεγαλείο ψυχής.

Αποφάσισαν να χαρίζουν χαμόγελα σε παιδιά κι ανθρώπους, που υπάρχει ακόμα μια ελπίδα σωτηρίας. Σε ανθρώπους, που βάζουν τα δυνατά τους να καταφέρουν το αυτονόητο για πολλούς, το δεδομένο, να ζήσουν! Γιατί έχουν κι αυτοί δικαίωμα στη ζωή!

Είναι εκείνες οι γυναίκες, που δεν έμειναν σε τίτλους και απαρχαιωμένα κοινωνικά στερεότυπα και διεκδίκησαν μια θέση εργασίας, που κάποιοι, μας πέρασαν ότι δεν ήταν για το γυναικείο φύλο.

Γυναίκες σε νταλίκες, σε συνεργεία, σε κρεοπωλεία, σε σιδηρικά. Υπάρχουν γυναίκες σε πόστα που κάποιοι ονομάτισαν «αντρικά», οι οποίες τα κατάφεραν καλύτερα απ’ ότι θα τα κατάφερναν δέκα άντρες μαζί! Απέδειξαν στον πατέρα τους, που δεν κατάφερε να κάνει γιο και το ’χε μεράκι, ότι δεν είναι το αδύναμο φύλο, παρά μόνο όταν οι ίδιες αποφασίσουν να γίνουν, για κάποιο λόγο δικό τους.

Είναι εκείνες οι γυναίκες που έμειναν μόνες με τα μωρά στην αγκαλιά. Που είτε ο θάνατος τις στέρησε τον σύντροφο της ζωής τους είτε ο σύντροφος δεν ήταν για τη ζωή τους. Και είμαστε πολύ πίσω σε θέματα ανθρωπιάς, κυρίως.

Αντί να αγκαλιάζουμε το διαφορετικό –που μεταξύ μας, μπερδεύουμε ακόμα και την έννοια του διαφορετικού- , το λιθοβολούμε είτε από φόβο κοινωνικό είτε από ζήλια, που κάποιος άλλος έκανε πράξη, αυτό που εμείς φοβηθήκαμε και να ξεστομίσουμε. Δεν μπορούμε εύκολα να δεχτούμε ότι κάποιος άλλος, αποφάσισε να πονέσει λιγότερο από εμάς.

Αποφάσισαν να μη διαιωνίσουν το κακό, που εμείς φάγαμε με το κουτάλι. Αυτές οι γυναίκες λοιπόν, δεν είχαν πού ν’ αφήσουν το παιδί τους, έπρεπε να κάνουν 2 και 3 δουλειές για να τα φέρουν βόλτα, έπρεπε ν’ αντιμετωπίσουν την κατακραυγή του κόσμου, που φόρεσε μοδάτα ρούχα, αλλά ξέχασε τα μυαλά του πολλές δεκαετίες πίσω.

Έπρεπε να βάλουν στον πάγο τα όνειρα και τους στόχους τους για χρόνια, γιατί πάνω απ’ όλα έπρεπε να σταθούν διπλά υπεύθυνες, με πολλαπλούς ρόλους, δίπλα στα παιδιά τους, που για όλους τους άλλους, φάνταζαν μια υποχρέωση ή μια κακοτυχία. Αυτές ήξεραν πόσο τυχερές ήταν που τα είχαν και αυτή ήταν η μόνη πηγή δύναμής τους.

Γυναίκες που αγάπησαν και προδόθηκαν, γυναίκες που αποφάσισαν να μείνουν γιατί εκείνες αγαπούν, κι ας μην αγαπιούνται.

Γυναίκες που συγχώρεσαν τα’ ασυγχώρητα, που υπέφεραν μα δεν κατέρρευσαν, μα κι αν κατέρρευσαν είχαν δικαιολογία. Γυναίκες που σήκωσαν ανάστημα μπροστά στ’ άδικο, που γεννήθηκαν –ίσως και άθελά τους- για τα δύσκολα, αυτά που αν όντως ήταν το αδύναμο φύλο, τότε δεν θα έπρεπε ποτέ να γνωρίσουν.

Γυναίκες που δεν διαχωρίζουν τα φύλα, μόνο τις καρδιές των ανθρώπων που ζουν σ’ όποιο σώμα. Γυναίκες που θαυμάζουν άλλες γυναίκες, που αντιλαμβάνονται ότι δεν χωρά ανταγωνισμούς και ταμπέλες η αγάπη.

Γυναίκες άξιες και σπουδαίες, γύρω μας, μέσα μας και απέναντί μας. Γυναίκες, ταυτόχρονα μητέρες, σύζυγοι, νοικοκυρές, εργαζόμενες, σπουδάστριες, με την καρδιά τους πάντα ανοιχτή και έτοιμες να βοηθήσουν συνανθρώπους μας, που το έχουν ανάγκη!

Οι ηρωίδες της διπλανής πόρτας, που δεν κρύβονται πίσω απ’τις πόρτες, μα τις ανοίγουν και βγαίνουν μπροστά, κυνηγώντας το φως της ζωής.