Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη
Εκείνη η “κολλητή” που είναι δίπλα σου πάντα.
Βράδυ, πρωί, χειμώνα, καλοκαίρι.
Στα όμορφα και στα δύσκολα.
Που ξέρει να σε ακούει, όταν την χρειάζεσαι ή γενικώς ξέρει να σε ακούει.
Που θα σε συγκρατήσει όταν έχεις πάρει φόρα στην κατηφόρα ή θα σε τραβήξει να ανέβεις όταν έχεις πιάσει πάτο.
Μου θα μαλώσεις, θα διαφωνήσεις και σε 2 ώρες θα είναι σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Που της κτυπάς τηλέφωνο στις δώδεκα η ώρα το βράδυ και ακούς από την άλλη, “πες μου τι έχεις”.
Που κάθε πρωί λέτε απαραιτήτως καλημέρα και το βράδυ καληνύχτα.
Που ακούει κάθε λογής τρέλα σου, ή ότι άλλο σου έρχεται στο κεφάλι.
Που ξεσπάς τα νεύρα σου, πάνω της, έτσι γιατί πρέπει κάπου να τα βγάλεις.
Που ξέρει να προσγειώνει τον εγωισμό σου και να σε βάζει στην θέση σου.
Που σε γλιτώνει από μπελάδες, μπλεξίματα και γενικότερα από κάθε λογής “καταιγίδες”.
Που ανησυχεί όταν καθυστερείς να την πάρεις τηλέφωνο και αρχίζει να σε ψάχνει.
Που βρέχετε μαζί χαρτομάντιλα, ακόμα και δια μέσω τηλεφώνου.
Που έχει το σπίτι και την καρδιά της πάντα ανοικτά.
Που ξέρεις ακόμα και αν σας χωρίζουν χιλιόμετρα ότι είναι σαν να είσαι εκεί μαζί της.
Αυτήν την κολλητή κράτα την ως κάτι πολύτιμο και μοναδικό.
Σαν δώρο στην ζωή.
Αυτήν την φιλία αξίζει να την τιμάς, να την σέβεσαι και να την προστατεύεις.
Αυτή η φιλία κτίζεται μέρα μέρα, λιθαράκι λιθαράκι.
Δεν έρχονται κάθε μέρα άνθρωποι εμπιστοσύνης στην ζωή σου.
Αφιερωμένο..
