Εκείνοι οι άγνωστοι, που γίνονται οι πιο δικοί μας άνθρωποι!

Γράφει η Κατερίνα Μίσσια

Ξέρεις είναι κάποιοι άνθρωποι που δεν τους ξέρεις, είτε είναι απλά γνωστοί σου, είτε κάπου έχετε βρεθεί κάποια στιγμή στη ζωή σου.

Είναι όμως και κάποιοι που δεν τους έχεις συναντήσει ποτέ δια ζώσης. Τους ακολουθείς, τους παρακολουθείς,τους διαβάζεις, απο τα μέσα της εποχής μας.

Και είναι τόσο περίεργο και τόσο μαγικό που αισθάνεσαι πως όχι απλά τους ξέρεις, τους νιώθεις!

Κι εγώ κάπως έτσι σε γνώρισα,κάπως έτσι σε διάβασα,κάπως έτσι σε ένιωσα. Και κοίταξε πόσο ίδιοι είμαστε. Κοίταξε πόσα κοινά μας ενώνουν, μας προβληματίζουν, μας ταξιδεύουν.

Και όπως σε όλες τις σχέσεις, δεν συμφωνούμε πάντα. Κι όταν γίνεται αυτό; Θυμώνω που δεν ξέρω πως να σου το πω…και το θυμό, τον γλεντάνε τα γέλια που έρχονται και μου λένε «Βρε με ποιόν θυμώνεις; Με τις λέξεις;»

Δεν έχεις ιδέα πόσες φορές με έχεις βοηθήσει χωρίς να το ξέρεις.

Δεν έχεις ιδέα πόσες φορές έγραψες όλα εκείνα που δεν βρήκα ποτέ με λόγια να πω.

Δεν έχεις ιδέα πόση συντροφιά μου έχεις κάνει εκείνες τις στιγμές που πνίγομαι. Εκείνες τις στιγμές που έχω ανάγκη απο μια κουβέντα απο έναν δικό μου άνθρωπο.

Ναι κι εσύ, είσαι δικός μου άνθρωπος, έτσι απλά χωρίς να σε ξέρω, χωρίς να με ξέρεις, αλλά σε νιώθω και σίγουρα με νιώθεις κι εσύ…