Εκείνοι οι λίγοι, που συναντάς, κι είναι σαν να τους ξέρεις χρόνια.

Γράφει η Δέσποινα Χατζάκη

Τι ωραίο συναίσθημα όταν συναντάς για πρώτη φορά ανθρώπους και νομίζεις ότι τους ξέρεις χρόνια!
Συνδέεσαι μαζί τους μαγικά. Επικοινωνείς ακόμα και με τη σιωπή.
Υπάρχει ένα ψυχικό δέσιμο ανεξήγητο και μια αόρατη συναισθηματική αλληλοσυμπλήρωση.

Δυσεύρετοι, θα μου πεις, και λιγοστοί.
Όμως υπάρχουν. Στον χώρο εργασίας, στις παρέες, στη γειτονιά.
Είναι καλοπροαίρετοι και έχουν όμορφη ψυχή.
Γι’ αυτό δείχνουν όμορφοι και στην όψη. Ξέρουν από σεβασμό και ευγένεια.
Με το βλέμμα ακόμα μπορεί να καταλάβει ο ένας τον άλλον και ας μην έχουν προηγηθεί πολύωρες συζητήσεις ανάμεσα στις δύο πλευρές.

Είναι άνθρωποι που σε καταλαβαίνουν και σε συμπληρώνουν. Πράγματα, δηλαδή, που δεν είναι δεδομένα ακόμα και με άτομα που γνωρίζεις χρόνια ή έχεις καθημερινή επαφή.

Είναι ωραίο αυτό το συναισθηματικό άγγιγμα.
Λες και σου το χρωστάει η ζωή και φέρνει στον δρόμο σου τέτοιους ανθρώπους.
Συναντιούνται οι δρόμοι μας αρκεί να το καταλάβουμε έχοντας τις κεραίες μας ανοικτές.
“Σε έχω δει κάπου… σε ξέρω!”
“Λες και γνωριζόμαστε χρόνια.”
Κουβέντες που αυθόρμητα λες όταν τους συναντάς!