Εκείνοι οι ξεχωριστοί, που τα δάκρυα τους τα κρατάνε για εκείνους και τα χαμόγελα τους για να τα μοιράζουν!

Γράφει η Σταυρούλα Μαστέλλου

Είναι οι τρελοί. Αυτοί που ζούνε μόνοι τους και ταυτόχρονα με τόσους πολλούς.
Είναι οι τρελοί και βαθύτατα ονειροπόλοι με έναν ρεαλισμό που μπορεί να σκοτώσει. Πώς γίνεται αυτό, ρωτάνε οι τρίτοι! Σιωπή. Καμία απάντηση. Ξέρουν πως ότι κι αν πουν θα είναι λίγο αλλά και πολλά να πουν θα είναι λίγα.
Είναι οι τρελοί. Μοναχικοί στο κόσμο και συνάμα απίστευτα κοινωνικοί. Θα τους δεις να γελάνε δυνατά και να μιλάνε με πολλούς ανθρώπους. Θα τους δεις να αδιαφορούν για κάτι trendy πτυχιούχους αλλά να ενδιαφέρονται για κάτι δήθεν παρακμιακούς αγράμματους.
Θα σε ρωτάνε πολλά μα δεν θα καταλάβεις. Θα σε ψυχολογήσουν μα δεν θα καταλάβεις. Θα σε επιλέξουν μα δεν θα καταλάβεις. Θα σε οριοθετήσουν ίσως να καταλάβεις.
Είναι οι τρελοί. Εκείνοι που μιλάνε τη γλώσσα της φύσης. Αγκαλιάζουν το κορμό του δέντρου στη μοναχικότητα που δεν θα αφήσουν να δεις, κι εκεί επιτυγχάνουν συνομιλία με τη πλάση. Ξέρουν δεν καταλαβαίνεις.
Είναι οι τρελοί. Θα ξαπλώσουν στις ράγες κάποια ώρα πριν περάσει το τρένο και θα νιώσουν τη δόνηση της γης. Θα σκαλώσουν κοιτώντας το φεγγάρι και θα χαθούν στο σχηματισμό του. Όσες φορές κι αν το έχουν παρατηρήσει για εκείνους είναι πάντα καινούριο. Θα βγουν στη βροχή χωρίς ομπρέλα αισθανόμενοι κάθε σταγόνα της ν’ απορροφάται από το κορμί τους. Θα χορέψουν σα να πεθαίνουν. Θα γίνουν ένα με τη πρασινάδα μέχρι το δέρμα τους αλλάξει χρώμα. Ακόμα κι αν τους πιάσει αλλεργία. Θα μουλιάσουν στη θάλασσα νιώθοντας την υπόσταση του νερού να χαϊδεύει κάθε πόρο του σώματος μέχρι να μελανιάσουν τα χείλη.
Είναι αυτοί οι τρελοί. Θα ακυρώσουν ραντεβού για να απολαύσουν μια εχέμυθη άκρως απολαυστικότατη επαφή με το σύμπαν. Μα θα ακυρώσουν την επαφή αυτή για να αλληλοεπιδράσουν με ευωδιαστές ψυχές.
Είναι οι τρελοί. Δεν φωνάζουν κάτι που δεν είναι και δεν γίνονται κάτι που δεν θέλουν να είναι. Ζουν κάνοντας και κάνοντας ζούνε. Προσπαθούν για ότι αντέχουν ή δεν και για ότι τους βρίσκει αδύναμους δεν φοβούνται να το παραδεχθούνε.
Είναι οι τρελοί. Κάθε μέρα αρχίζουν με ένα Ευχαριστώ και κάθε νύχτα χαιρετούν με ένα Ευχαριστώ!
Τα δάκρυα τους τα κρατάνε για εκείνους και τα χαμόγελα τους για να τα μοιράζουν!
Είναι οι τρελοί χαριτολογώντας , εκείνοι που δεν μπήκαν στις κλινικές μα καμιά φορά σου δίνουν την εντύπωση πως κάποτε πέρασαν.