Οι κοινωνικές σχέσεις είναι αναπόφευκτες και απαραίτητες εφ’ όσον ζει κάποιος σε μια οργανωμένη κοινωνία. Χτίζουν οι άνθρωποι τη φυσιογνωμία τους και πασχίζουν παντοδαπώς να είναι αρεστοί και αποδεκτοί από όλους. Χωρίς πτυχίο διπλωματίας και δίχως να καλούνται να επιλύσουν το κυπριακό, οι καλύτεροι διπλωμάτες βρίσκονται ανάμεσα μας.
Αναγκαστικά και μη η υποκρισία στις σχέσεις των ανθρώπων και η σύναψη τυπικών σχέσεων, είναι σχεδόν καταναγκαστικές. Κάθε προσωπικότητα που καλείσαι να συναναστραφείς είναι διαφορετική και πολυπρισματική.
Ποικιλοτρόπως οφείλεις να προσαρμοστείς ως ένα βαθμό στα πλαίσια κοινωνικών, επαγγελματικών, οικογενειακών δεσμών. Ο βαθμός υποχώρησης και προσαρμογής θα καθορίσουν την προσωπικότητά σου και όλα αυτά τα αθροίσματα θα μοντάρουν το ψηφιδωτό που θα καθορίσει την εικόνα σου.
Όλα τα παραπάνω ανοίγουν το μαγικό πεδίο της διπλωματίας μέσα μας, της πολιτικής αγωγής και επικοινωνιολογίας που φέρουμε εκ γενετής. Της τάσης να γινόμαστε αγαπητοί και της ροπής να είμαστε ο εαυτός μας.
Ο εαυτός που πιθανότατα θα είχαμε αν δεν καλούμασταν συνεχώς να εκπληρώσουμε υποχρεώσεις και στάνταρ μέσα από περιττές συναναστροφές και ευγένειες του κώλου.
Η ξαδέρφη που βλέπεις και σου σηκώνεται η τρίχα θέλοντας να τη χαστουκίσεις.
Ο πελάτης που οφείλεις να εξυπηρετήσεις χαμογελώντας του, ενώ μέσα σου τον έχεις σκοτώσει είκοσι φορές.
Το σύμπαν ολάκερο που θέλεις να διαολοστείλεις, επειδή ξύπνησες στραβά το πρωί.
Όλοι εκείνοι που σου κάθονται στο λαιμό και η αύρα τους, σου γυρνάει τα έντερα δικαίως ή και αδίκως, αλλά πρέπει να ανεχτείς.
Όλα εκείνα που αποσιωπάς, για να κρατηθούν οι εύθραυστες ισορροπίες.
Σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεται μαεστρία και χειρουργικές κινήσεις για να βρεθείς στο μέσο. Από τη μία κινδυνεύεις να χαρακτηριστείς αντικοινωνικός και αγενής, από την άλλη ωστόσο όλο το τσίρκο που στήνεται για να αποφευχθεί η πρώτη περίπτωση, είναι τουλάχιστον γελοίο.
Χαλαρές χειραψίες, ασπασμοί και εναγκαλισμοί με παγωμένα χαμόγελα.
Μόλις ο έτερος γυρίσει την πλάτη ο μορφασμός επιστρέφει και ένα πικρόχολο σχόλιο βγαίνει από τα χείλη.
Αρκετές φορές πέσαμε από τα σύννεφα, μαθαίνοντας λόγια που έχουν ειπωθεί για εμάς, από ανθρώπους που έδειχναν να μας συμπαθούν. Ακόμη περισσότερες φορές υποδυθήκαμε οι ίδιοι πως συμπαθούμε κάποιον.
Κάτι να κερδίσουμε, κάτι να μη χάσουμε.
Ή έχεις προσωπικότητα όμως, ή τα πας καλά με όλους.
Καλά με όλους τα πηγαίνουν οι τηγανητές πατάτες και επειδή πατάτα δεν είσαι, όταν αντιπαθείς κάποιον οφείλεις να του το δείχνεις. Η οριοθέτηση του πεδίου σου, το ξεκαθάρισμα τρόπον τινά της σχέσης που θα έχεις, βάζει τα πράγματα στη θέση τους, χωρίς αιματοχυσίες και απογοητεύσεις αργότερα.
Δεν βρίσκω κανέναν λόγο να συναναστραφώ με ανθρώπους που δε συμπαθώ, να φάω στο ίδιο τραπέζι, να τους ανοίξω το σπίτι μου, να τους βάλω στη ζωή μου. Δε βρίσκω όμως και κανένα λόγο να γίνω αγενής αναίτια απλά επειδή δεν μου κάνουν τα μούτρα σου. Το παράλογο σε όλα τα παραπάνω είναι πως οι άνθρωποι αντιλαμβανόμαστε ως επί των πλείστων τα συναισθήματα του απέναντι.
Πότε το χαμόγελο είναι ψεύτικο, πότε η ευγένεια δεν είναι πηγαία, πότε στο ενδιαφέρον ελλοχεύει κουτσομπολίστικη διάθεση.
Ωστόσο οι περισσότεροι επιλέγουν να το αποσιωπήσουν και διπλωματικά να φέρονται αντίστοιχα για να μην προκαλέσουν αντιπάθειες. Βάζοντας θεωρητικά στον πάγκο τους, αρκετούς εφεδρικούς να τους χειροκροτούν.
Αυτοί είναι και οι περισσότερο αντιπαθείς, χαμαιλέοντες κακιάς πάστας.
Μικροπρεπείς και κουτσομπόληδες. Απεχθείς και επαίτες συμπάθειας, οι οποίοι στην προσπάθεια τους να καλύψουν την ακόρεστη ανασφάλεια τους, πασχίζουν με φιλιά και εναγκαλισμούς, με ψεύτικα κομπλιμέντα σώνει και ντε να τους αποδεχθείς.
Τις χαλαρές χειραψίες τις σιχαίνομαι.
Εκείνα τα παγωμένα χαμόγελα με δόσεις ξινίλας μου προκαλούν εμετό.
Γράφω το συμφέρον και τις τυπικούρες στα παλαιότερα των υποδημάτων μου.
Δε με συμπαθείς και δε μου καίγεται καρφάκι. Δε θα κρατήσω κανέναν άνθρωπο στη ζωή μου, μήπως τον βρω σε δημόσια υπηρεσία και ζητήσω ρουσφέτι. Δε θα ξεπουλήσω κανένα κομμάτι του εαυτού μου, για να σου αρέσω. Καμία έκπτωση στην άποψη για κανένα συμφέρον.
Οι σχέσεις που χτίζονται με ειλικρίνεια ακόμη και εκείνες της έχθρας, της αντιπάθειας, του γνωρίζω στα ίσια οτί δεν με πάς, τις γουστάρω τρελά. Τους ανθρώπους που έχουν τα κότσια να το κάνουν τους λατρεύω.
Είστε λοιπόν και εσείς που δε μας χωνεύετε και το ξέρουμε είμαστε και εμείς που δεν σας συμπαθούμε και σας το δείχνουμε. Αρκεί μια καλημέρα και ένα γεια.
Δε χρειάζεται να κάνετε σαν σκύλο που συναντά το αφεντικό του μετά από κανένα μήνα, όταν μας αντικρίζετε. Προκαλείτε αναγούλα. Η διπλωματία θέλει μαεστρία, οι σχέσεις δεν χτίζονται μόνο με το γλείψιμο. Να είστε ο εαυτός σας, όποιος κι αν είναι.
Υ.Γ
“Γεννιόμαστε μέσα στην υποκρισία, μεγαλώνουμε μαζί της, την σπουδάζουμε με ζήλο, την διδάσκουμε με φανατισμό. Και όταν πεθαίνουμε, την αφήνουμε τρίτη Διαθήκη στα παιδιά μας.”
Homo Educandus (Φιλοσοφία της Αγωγής ) Δ.Λιαντίνης.
