Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Μην μου μιλάς για τους κενούς, τους άδειους.
Μην μου μιλάς για εκείνους που προσβάλουν, εξευτελίζουν και μειώνουν μπας και καταφέρουν να σε θαμπώσουν λίγο. Μπας και καταφέρουν να σε ζηλέψουν λίγο λιγότερο.
Για εκείνους που ο καθρέφτης τους δεν είναι απλά παραμορφωτικός αλλά ολότελα διαστρεβλοτικός.
Μην μου μιλάς για εκείνους που στο βωμό της μιζέριας τους παίζουν με ζωές, ψυχές και όλα αυτά τα βαφτίζουν “δικαιοσύνη” απλά και μόνο γιατί δεν αντέχουν ούτε λεπτό τον εαυτό τους.
Μίλα μου για τους άλλους. Τους σπουδαίους και τους σπάνιους.
Εκείνους που σε κοιτούν στα μάτια και ξέρουν ποιος είσαι.
Εκείνους που διαβάζουν τις πράξεις σου και μιλάνε με τις δικές τους.
Εκείνους που δεν θα σου πουν ποτέ «δεν έχω χρόνο», θα σου πουν ή «δεν μπορώ» ή «θα φτιάξω χρόνο για σένα». Και το κάνουν.
Εκείνους που δεν ψάχνουν σε σένα όσα θα ήθελαν να αλλάξεις για να γίνεις πιο συμβατός με τα δικά τους δεδομένα.
Εκείνους που δεν πετσοκόβουν τα φτερά σου για να μην ξεπεράσεις τα όνειρά τους.
Εκείνους που οι λέξεις τους είναι ντόμπρες και οι επιθυμίες τους ξεκάθαρες.
Εκείνους τους διάφανους, που αυτό που νιώθουν το λένε, το διεκδικούν και πληρώνουν το τίμημα. Αγόγγυστα. Χωρίς μιζέρια, γκρίνια και κακομοιριά.
Πληρώνουν το τίμημα και γουστάρουν κι όλας γιατί αυτό που θέλησαν, το διεκδίκησαν. Κι ας έχασαν..
Εκείνους που δεν κρύβονται πίσω από δικαιολογίες για χρόνο, timing και λοιπές μπούρδες. Αν δεν είναι η σωστή στιγμή, την κάνουν εκείνοι. Κι αν δεν είναι καλό το timing το διαλύουν και το στήνουν από την αρχή.
Εκείνους που δεν ψάχνουν για κομπάρσους στο έργο της ζωής τους αλλά ούτε και για πρωταγωνιστές. Εκείνους που γράφουν το έργο της ζωής τους για τους ανθρώπους τους.
Εκείνους που σου τα δίνουν όλα απλόχερα από την αρχή. Όχι τσιγκούνικα και υπολογιστικά.
Εκείνους που τα όνειρά τους δεν συμβιβάζονται, δεν μετριάζονται, δεν υποτάσσονται.
Εκείνους που την σιωπή σου θα την σεβαστούν και τις λέξεις της θα τις ακούσουν με προσοχή.
Εκείνους που είναι γεμάτοι ατέλειες και σημάδια. Που στην ζωή τους έχουν κάνει λάθη και έχουν γυρίσει πίσω με το κεφάλι ψηλά. Γιατί τα λάθη τους τα πήραν αγκαλιά και δεν τα αποκήρυξαν. Τα έκαναν δικά τους και τα χάιδεψαν πριν τα αφήσουν στην λήθη.
Εκείνους τους ανθρώπους που θα σου χαμογελάσουν την ώρα που μέσα τους είναι χίλια κομμάτια κι εσένα η μέρα σου θα φωτίζεται από το χαμόγελό τους.
Εκείνους τους ατελείς, τους μισούς, τους σημαδεμένους από την μοίρα που έμαθαν να πέφτουν και να γελάνε κι όταν σηκώνονται, γιατί πάντα σηκώνονται, να κάνουν την μοίρα κολλητή και να προχωράνε.
Εκείνους τους ανθρώπους που περνάνε σαν άνεμος και σε δροσίζουν.
Μα πρόσεχε, όταν τους βρεις, κράτησέ τους. Αγάπησέ τους. Αγκάλιασέ τους.
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που από την ζωή σου δεν θα ζητήσουν τίποτα και δεν θα σε θεωρήσουν δεδομένο ποτέ.
Μα δεν πρέπει κι εσύ να τους θεωρήσεις ποτέ δεδομένους. Δεν είναι.
Δεν ξέρουν να κάνουν κακό, αλλά ξέρουν να κάνουν την μοίρα κολλητή.
Κι η μοίρα.. αναλαμβάνει για εκείνους όσα η ζωή δεν πρόβλεψε.
