Γράφει η Άντζελα Καμπέρου
Άκου τώρα κάτι πράγματα, εμείς λέει, βρεθήκαμε την λάθος στιγμή. Ερωτευτήκαμε την λάθος στιγμή.
Εμείς έπρεπε, λένε, να βρεθούμε κάποια χρόνια πριν ή ίσως και μετά. Δεν ξέρω ακριβώς, δεν μου έχουν πει.
Υποτίθεται πως είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλο και πως θα κάναμε εκπληκτικό ζευγάρι, θα χτίζαμε παρέα τέλεια ζωή.
Εμείς.
Κοιτάζω γύρω μου να δω μήπως απευθύνονται αλλού και όχι σε εμένα, μα δες κάτι πράγματα, που όντως σε εμένα μιλάνε.
Δεν ξέρω πού τα βρίσκουν και τα λένε, μα φαντάζουν όλα αστεία.
Εμείς, ιδανικά, δεν έπρεπε να βρεθούμε ποτέ. Ποτέ δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή και ποτέ δεν θα ήταν η κατάλληλη στιγμή.
Τώρα θα μου πεις, μα αφού ερωτευτήκαμε και θα σου πω πως εν μέρη μπορεί να έχεις και δίκιο.
Για μένα ήταν σίγουρα έρωτας, για εσένα μάλλον κάτι για να περνάει η ώρα σου, μα αυτά μικρή σημασία έχουν.
Το θέμα είναι πως εμείς ήμασταν και είμαστε εκ διαμέτρου αντίθετοι.
Εγώ η βαρύτητα και εσύ η άνωση, εγώ πάντα να προσπαθώ να βρεθούμε κάπου στη μέση και εσύ πάντα να πετάς σκέψη και σώμα στα ουράνια, σε άλλους γαλαξίες και σύμπαντα.
Πως μάτια μου θα κάναμε εμείς το τέλειο ζευγάρι; Δουλευόμαστε ομαδικά νομίζω.
Λένε πως δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή για να το ζήσουμε κι εγώ ακράδαντα πιστεύω πως ήταν η μοναδική σωστή στιγμή για να το ζήσουμε.
Εκείνη η στιγμή που κανείς από τους δυο μας δεν μπορούσε να πληγωθεί ανεπανόρθωτα, που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί μια κοινή ζωή με τον άλλο οπότε τα όνειρα μας δεν τσακίστηκαν με βία.
Ίσως λίγο οι εγωισμοί μας, για διαφορετικούς λόγους του καθενός, μα αυτό είναι πταίσμα.
Το θέμα είναι, πως όλες αυτές οι βλακείες περί timing και κατάλληλων στιγμών είναι απλώς δικαιολογίες των δειλών.
Εμείς το ζήσαμε όταν έπρεπε να το ζήσουμε, με τα λάθη, τα σωστά μας, τα στραβά μας και τα ίσια μας. Με τις αναποδιές και τις καλές στιγμές μας, με το άσβεστο πάθος της στιγμής, με τον ανυπόφορο πόθο σε κάθε “τελευταίο” φιλί.
Κατάλληλες στιγμές και μαλακίες.
