Γράφει η Βάλια Κ.
Είναι κάποιες συζητήσεις που ξεκινάνε από το πουθενά και γίνονται τα πάντα.
Χωρίς να τον ξέρεις τον άλλον χρόνια ή να έχεις πιει μαζί του τον υποτιθέμενο καφέ, που από πάνω του θα μοιραστείς όσα σε προβληματίζουν ή όσα ο φίλος σου θέλει να βγάλει από μέσα του.
Αρκεί μόνο να δεις το βλέμμα του άλλου για να καταλάβεις τι περνάει και να έχεις την διάθεση να τον κάνεις να νιώσει λίγο καλύτερα γιατί κάποτε ήσουν και εσύ στη θέση του μόνο που δεν ήξερες με ποιόν να μιλήσεις. Όχι γιατί δεν είχες φίλους ή ανθρώπους δίπλα σου αλλά γιατί δεν ήθελες να ακούσεις για ακόμη μια φορά τα ίδια και τα ίδια. Γιατί ήθελες έναν άνθρωπο να μιλήσεις που να είναι αντικειμενικός και όχι επηρεασμένος από καταστάσεις και συμφέροντα.
Αυτά τα άτομα είναι γύρω μας και πολλές φορές τα προσπερνάνε σκεπτόμενοι τα δικά μας προβλήματα που κάποιες φορές είναι σημαντικά αλλά άλλες είναι τόσο ασήμαντα που απλά τα μεγεθύνουμε για να έχουμε κάτι να ασχολούμαστε.
Είναι άτομα που έχουν να σου διδάξουν πολλά και να σου ανακαλύψουν κάποιες οπτικές γωνίες που εσύ ο ίδιος δε πίστευες ότι υπάρχουν ή ακόμη και αν τις είχες δει δεν ήξερες πώς να τις κάνεις πράξεις και έμενες στη θεωρία. Καλή και η θεωρία δε λέω αλλά σαν την πράξη δεν είναι γιατί εκεί ανακαλύπτεις πτυχές αλλά και κάποια άτομα που είχες γύρω σου και τα θεωρούσες δικά σου αλλά στην ουσία δεν ήταν κάτι παραπάνω από “νούμερα που στα μάτια σου κατέληξαν να είναι απλά μηδενικά”.
Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν αξίζουν να τους μιλήσεις και να κάνεις το πρώτο βήμα γιατί μέσα στα μάτια τους θα δεις κάτι κοινό που ίσως σε τρομάξει. Θα σας ενώνει η ίδια εμπειρία μόνο με λίγες, μικρές αλλαγές όπως τα ονόματα και ίσως το μέρος.
Αυτό που εσύ αρνείσαι τόσο να αποδεχτείς, εκείνα τα πλάσματα το έχουν κάνει κομμάτι τους. Πάλεψαν με τον πόνο που πήραν για να τον μετατρέψουν απλά σε ένα γεγονός της ζωής του που πέρασε, ακούμπησε ακόμη και τους διάλυσε γιατί έδωσαν αγάπη και το μόνο που πήραν ήταν να ανακαλύψουν έναν σκληρό εαυτό που κρυβόταν μέσα τους και τους βοήθησε να σηκωθούν στα πόδια τους ξανά.
Δε το ήξεραν ότι υπήρχε και αυτή η πλευρά τους, γιατί δεν είχαν μάθει να τιμωρούν ή να δοκιμάζουν τον διπλανό τους για να κερδίσει την φιλία τους ή την καρδιά τους.
Απλά έδιναν ότι και όσο μπορούσαν χωρίς να ζητούν. Όμως κάποια στιγμή στέρεψαν και αυτοί όπως εσύ και η πανοπλία που βλέπεις είναι για να προστατέψουν ότι τους έμεινε μέχρι να κολλήσουν τα σπασμένα κομμάτια τους.
Δεν είναι για όλους αφού πλέον έμαθαν να ξεχωρίζουν τους ανθρώπους γύρω τους.
Δεν αναιρούν τα λάθη που έκαναν γιατί μέσα από αυτά έμαθαν, έγιναν πιο δυνατοί και σίγουροι για τον εαυτό τους.
Αυτά τα άτομα είναι γύρω μας και είναι έτοιμα να μοιραστούν μαζί σου τα καλά και τα κακά και στο τέλος θα νιώσεις ότι αυτή η κουβέντα που έκανες μαζί τους ήταν πολύ καλύτερη από έναν ακόμη καφέ σε ένα όμορφο μέρος με κάποιον που θεωρούσες φίλο.
Απλά πρόσεχε.. θα πρέπει να δουν στα μάτια σου αυτά που αντιλαμβάνεσαι εσύ στα δικά τους..
LoveLetters
