Γράφει ο Σπύρος Σταθάτος
Τι κοινωνία υποκριτών είμαστε ρε παιδί μου; Φυσικά, το να είσαι υποκριτής απέναντι στους άλλους είναι συνηθισμένο. Μπορεί να το πεις και «επάγγελμα». Κάποιοι έχουν ζήσει όλη τους τη ζωή και έχουν χτίσει καριέρες γλείφοντας και έρποντας. Με γεια τους, με χαρά τους. Αφού αυτό τους γεμίζει, δεν θα τους χαλάσουμε το παραμυθάκι.
Αλλά να είσαι υποκριτής και απέναντι στον εαυτό σου ρε φίλε; Να κάνεις αδικίες και να το παίζεις και θύμα; Είναι το λιγότερο ψυχικά ασταθές, για να μην πω ότι πας γραμμή για το Δαφνί. Δείχνει, αν μη τι άλλο, ότι δεν έχεις συναίσθηση του τι κάνεις και του ποιος είσαι. Κοροϊδεύεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Την έχετε ακούσει την παροιμία «εκεί που μας χρωστούσαν μας πήραν και το βόδι»; Εδώ βρίσκει την πλήρη της εφαρμογή. Δίνεις τα πάντα σε έναν άνθρωπο και όταν πια η συμπεριφορά του σε κάνει να φύγεις, τότε σε μισεί. Αντί να ευγνωμονεί την τύχη του που σε γνώρισε, να αναλογιστεί τα λάθη του και να τα διορθώσει μελλοντικά, σε μισεί; Αν είναι δυνατόν! Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο .
Έχουν φτάσει κάποιοι στο σημείο να θεωρούν εαυτούς τέλειους. Να θεωρούν ότι μόνο εκείνοι τα κάνουν όλα σωστά ενώ οι άλλοι λάθος. Είναι οι ίδιοι που απαιτούν από εσένα να αλλάξεις (προκειμένου να σώσεις την σχέση σου) ενώ οι ίδιοι δεν κάνουν βήμα πίσω από τις αρχικές τους θέσεις.
Λίγη αυτοκριτική ρε παιδιά δεν έβλαψε ποτέ κανένα. Το μυαλό γιατί σας το έδωσε ο Θεός; Μα φυσικά για να κρίνετε και όχι για να πιστεύετε όσους σας χαϊδεύουν τα αυτιά με ανόητες κολακείες. Δεν είναι κακό να κάνουμε λάθος. Κακό είναι να μην το παραδεχόμαστε και να θέλουμε να βγούμε και από πάνω.
Ξυπνήστε λίγο. Σε λίγο θα περιμένετε να σας ζητήσουν και συγγνώμη αυτοί που αδειάσατε. Ο εγωισμός και η έπαρση ούτε αυτό δεν σας αφήνουν να κάνετε. Το λάθος δεν είναι κατακριτέο. Εξάλλου κανείς δεν είναι τέλειος. Η αγνωμοσύνη, η αχαριστία και η έλλειψη μεταμέλειας και συγγνώμης όμως είναι.
Να το θυμάστε αυτό.
