Εκείνος ο ένας, που ξέρει και μπορεί, στα δύσκολά σου!

Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου

Πάλι είναι εκείνος ο άνθρωπος. Εκείνος που στα πολύ δύσκολα σου, στις στιγμές που κανείς και τίποτα δεν μπορούν να σε βοηθήσουν, μπορεί εκείνος. Χωρίς πολλά, πολλά. Δίχως λόγια μεγάλα. Εκείνος ξέρει, εκείνος μπορεί.

Μπορεί να πάρει κάθε φόβο, κάθε άγχος, κάθε δάκρυ από τα μάτια σου, ακόμη κι αν έχει δημιουργήσει χιλιάδες άλλα. Του μιλάς γιατί σε καταλαβαίνει. Είστε δυο άνθρωποι που ξέρετε ο ένας τον άλλο καλυτέρα από τον καθένα.

Αυτό όμως σε έβαλε σε σκέψεις. Τι θα γίνει όταν κάποιος άλλος θα είναι πρωταγωνιστής στην ζωή σου; Τι θα γίνει στην επομένη δυσκολία; Όταν θα σπάσεις πάλι;

Θα τρέξεις και πάλι κοντά του; Κι αν δεν μπορέσει κανείς ποτέ να είναι ισάξιος του; Τι θα κάνεις; Το μυαλό σου θα του ανήκει πάντα; Έτσι είναι οι μεγάλοι έρωτες; Δεν τελειώνουν ποτέ; Δεν ξεθυμαίνουν; Δεν ξεθωριάζουν;

Προχθές άκουσες σε ένα podcast το εξής ερώτημα “εάν μπορούσατε να σβήσετε όλο τον πόνο που σας έχει προκαλέσει η γνωριμία σας με έναν άνθρωπο, αλλά αυτό θα είχε αντίκτυπο στο ποιοι είστε σήμερα θα το κάνατε;”. Η απάντηση για εσένα σαφής και γρήγορη “όχι”.

Ένα μεγάλο κομμάτι όσων έχεις καταφέρει στο σημείο που είσαι σήμερα το οφείλεις σε εκείνον. Σε εκείνον που ήρθε και σαν σίφουνας αναστάτωσε τα πάντα στην ζωή σου. Εκείνος με το πιο γλυκό σκοτάδι στα μάτια του.

Εκείνος που εφηύρε το παρατσούκλι σου, εκείνος που μπορεί στο τέλος να φοβήθηκε αλλά ξέρεις πως ήθελε όλα όσα ήθελες κι εσύ. Εκείνος που ξέρεις που ακόμη σε σκέφτεται. Εκείνος που όσα χρόνια κι αν περάσουν, όποιος κι αν έρθει στη ζωή σου, θα παραμένει ο ένας. Εκείνος, ο δικός σου βλάκας. Που στην τελική δεν σε νοιάζει. Θα νιώθεις όσα νιώθεις γιατί έτσι θέλεις, έτσι επιλέγεις κι έτσι γουστάρεις.