Εκείνος που κάποτε λέγαμε “άνθρωπος” μας.

Γράφει η Κική Γ. 

Περίεργη που είναι η ζωή. Τούμπα τα φέρνει όλα. Άνθρωποι άγνωστοι μέχρι χθες. Αδιάφοροι ο ένας για τον άλλον. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και για τίποτα δεν σε προειδοποεί αυτή η μοίρα. Σε παίζει και ξαφνικά αρχίζει να χτυπά η καρδιά σου, να χάνεις το μυαλό σου και να αποζητάς στιγμές με τον άνθρωπο που ο φτερωτός Θεός έστειλε τα φλογερά του βέλη.
Τον κοιτάς και χάνεσαι, σταματάς και να ανασαίνεις και το πορφυρό χρώμα του έρωτα κυριαρχεί και κυβερνά τη ζωή σου. Τίποτα πια δεν έχει ενδιαφέρον χωρίς το άλλο σου μισό. Νιώθεις το σώμα σου να κουμπώνει απόλυτα με το δικό του και τα χείλη σου φωνάζουν τη χαρά σου και προδίδουν αυτή την απόλυτη ευτυχία που αποζητά ο καθένας.
Τολμάς να κάνεις όνειρα και σχέδια για το μέλλον, τολμάς να τον αποκαλείς ο “άνθρωπος μου”. Μπερδεύεις πια το πραγματικό με το φανταστικό και ένας φόβος αρχίζει να σε διακατέχει.Λες; σε κάποιους η ζωή φέρεται Κυρία, κάποιους άλλους τους ξεχνά και κάποιους τους πετάει από τους εφτά ουρανούς, στα Τάρταρα και τους αφήνει εκεί να σέρνονται και να εκλιπαρούν για αγάπη.
Μη σου τύχει. Δεν παλεύεται. Δεν υπάρχει λογική, ξεχνάς ότι υπάρχεις και νιώθεις τελειωμένος. Ναι συμβαίνει. Όλοι θεωρούνται υποψήφιοι. Ζεις τη Ρώσικη ρουλέτα και την απόλυτη ξεφτίλα. Τι απέγιναν όλα; Τι ήταν κλεψύδρα με προκαθορισμένο χρόνο όλο αυτό το δήθεν love story;
Ρε ‘σείς ξέρετε κατά που βρίσκετε η καρδιά; Έχετε τσίπα επάνω σας; Έχετε αξιοπρέπεια και μπέσα;
Πονάει. Πονάει πολύ να πάρει, η αδιαφορία από εκείνον που κάποτε λέγαμε “άνθρωπο” μας.