Εκείνο το κορίτσι με το θλιμμένο χαμόγελο

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη.

Φορούσε φούστα σταχτιά, μπλούζα στο χρώμα του πάγου. Σκουλαρίκια- παπαγάλους. Πρόσωπο δίχως μακιγιάζ.

Θύμιζε κάτι από καλοκαίρι. Τα μαλλιά της στο χρώμα της άμμου, τα μάτια της στο χρώμα τ’ ουρανού.

Θύμιζε κάτι από φθινόπωρο, από Σεπτέμβρη μήνα. Τα χείλη της στο χρώμα του ροδιού. Χείλη κλειστά στο φως του φεγγαριού.

Είχε μια γεύση από βατόμουρο που βρίσκει κανείς σε άλλες χώρες, σε πολιτείες μακρινές.

Άρωμα μπαχάρι στα μαλλιά απ’ τους πάγκους της Πόλης. Άρωμα Πόλης…

Κορίτσι μιας άλλης εποχής. Κατάλευκο δέρμα πάνω στο φως.

«Τι γυρεύεις εδώ»;

Πρέπει να χάθηκε μέσα στο χρόνο. Λύγισε στο νέο κατακτητή, «βασίλισσα βασιλέων». Δώσατε τέλος!

Κορίτσι μιας άλλης εποχής. Ρίχνει πλοκάμους στο πλάι. Κλαίει πάνω στον τάφο τον άδικο χαμό, το άδικο αίμα.

Κορίτσι μιας άλλης εποχής.

«Τι γυρεύεις εδώ»;

Πλάνεψες κόσμο. Ρίζωσες μύθους.

Κορίτσι μιας άλλης εποχής.

«Τι γυρεύεις εδώ»;

Ο χρόνος στρεβλώνει. Το ρολόι σιωπά. Έγινε στάχτη. Το βλέμμα γυρνά.

Κορίτσι μιας άλλης εποχής.

«Τι γυρεύεις εδώ»;

LoveLetters