Γράφει η Κρυσταλλένια Γαβριηλίδου
Είναι κάτι άνθρωποι που μακροπρόθεσμα δε μπορείς να τους κρατήσεις κακία, αλλά το αγνοούν
Είναι και όλοι οι άλλοι που με την πρώτη στραβή τους κάνεις απλά delete
Πώς να καλύψουν τα κενά των πρώτων ή να τους συναγωνιστούν;
Είναι αυτοί οι αθόρυβοι που είναι πάντα δίπλα σου και ας είναι μακριά σου
Που προχωράτε μαζί και ας είστε παγιδευμένοι σε άλλες ζωές
Που νιώθει ο ένας τον άλλον και τον αποζητά
Άλλοτε σωπαίνει και άλλοτε δε σταματά
Εκεί που αλητεύει το μυαλό όταν η λογική δεν το ελέγχει
Εκεί που αγναντεύει η καρδιά όσα θέλει να δει
Τους ανθρώπους να τους μετράς στη σημαντικότητα
Στο άκουσμα της, στο κάλεσμα της
Όταν βρίσκεσαι σε μια κρίσιμη στιγμή, που θα τρέξει πρώτα ο λογισμός; Ποιον θα γυρέψει να το μοιραστεί; Και αν το εξέφραζες ξέρεις πως θα ήταν εκεί. Σε ποιον στέλνεις σήματα και λαμβάνει τα μηνύματα να ρθει χωρίς να το πεις ή να το ζητήσεις;
Τους ανθρώπους να τους κρατάς στο τέλος.
Ότι μένει μέσα σου ζωντανό δεν έχει και τόσο σημασία στην τελική που είναι, σε ποια ζωή απόκληρο γυρίζει, όσο ένα κομμάτι του είναι μαζί σου.
Δεν ξέρεις πως τα φέρνει η ζωή.
Το λίγο γίνεται πολύ όταν ακουμπάει την ψυχή.
Γι’ αυτό κλείσε τα μάτια και θα ρθει μόνη της η φιγούρα του
Κράτησε την, είναι η δική σου πληρότητα.
Και που ξέρεις, ίσως κάποια στιγμή αγγίξει την πραγματικότητα.
Αν είσαι ο ένας και είμαι η μία, θα καταλήξoυμε μαζί κάποια στιγμή.
Μέχρι τότε, θα κλέβουμε στιγμές
Όταν πέφτει το βράδυ!
Συνεπιβάτες στα όνειρα, λαθρεπιβάτης στα δικά σου, πλανόδιος στο σκοτάδι..
