Γράφει ο Κωνσταντίνος Καρύδης
Δεν έχουν όλες οι ιστορίες αρχή και τέλος.
Κάποιες έχουν αρχή αλλά δεν έχουν σαφές τέλος ποτέ. Γράφεται ο επίλογος, ξαναγράφεται ο επίλογος και φτου κι από την αρχή.
Είναι οι ιστορίες που τις ορίζει ο πόθος, το πάθος και η καύλα.
Είναι εκείνες οι ιστορίες που γράφονται σε δανεικές αγκαλιές και ξένα κρεβάτια αφού αυτό που πραγματικά επιθυμούν, βρίσκεται σε απόσταση επιθυμίας.
Κι εκεί που δεν μπαίνει τελεία, εκεί που αφήνονται όλα ανοιχτά, εκεί κανείς δεν προχωράει. Ποτέ.
Και το χειρότερο; Κανείς δεν θέλει να προχωρήσει. Κανείς δεν γουστάρει το παρακάτω.
Αναλώνεται ο καθένας για λίγο σε ένα κρεβάτι, σε μια καβάτζα, σε μια περιπέτεια της μιας βραδιάς και μετά ξαναβουλιάζει εκεί που ξέρει.
Στην οικεία απόγνωση του ανεκπλήρωτου και του ημιτελούς.
Κι είναι σαν να υπάρχει κάποιου είδους alarm που ειδοποιεί άλλοτε τον ένα κι άλλοτε τον άλλο πως κάποιος κάνει την ανατροπή. Πως κάποιος πλησιάζει επικίνδυνα.
Και τότε το παρελθόν κάνει εμφάνιση. Εμφάνιση με ένα μήνυμα, μια τυχαία αναπάντητη, ένα “μου λείπεις” έτσι νέτο σκέτο. Σαν να σου λέει “μαλάκα, άστο το παρακάτω, δεν υπάρχει. Μην ταλαιπωρείς και τον ξένο άνθρωπο και του χαραμίζεις και το χρόνο του”.
Όχι, μην γελιέσαι, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Τίποτα δεν έχει γίνει ευκολότερο. Τίποτα δεν έχει λυθεί.
Εκεί είναι το πρόβλημα. Τίποτα δεν έχει λυθεί. Τα δεσμά είναι σφιχτά ακόμα δεμένα.
Δεμένοι σε ένα πάθος που δεν έχει στερέψει, παραδομένοι σε έναν πόθο που δεν μπορεί να χωρέσει τρίτο.
Αυτό είναι που δεν θα καταλάβει κανείς που δεν έχει ζήσει μια ιστορία χωρίς τέλος.
Το πάθος, μπορείς να το υποκριθείς και την καύλα να την καμουφλάρεις.
Την ένταση, την επιθυμία, την τρυφερότητα, όλα μπορείς να τα καμουφλάρεις..
Τον πόθο όχι.
Είναι το μόνο που δεν μπορείς να το προσποιηθείς.
Ή βλέπεις τον άλλο και παίρνει φωτιά μέσα σου ότι έχεις και δεν έχεις ή όχι.
Γι’αυτό εκεί που δεν μπήκε τελεία, μην περιμένεις κανένα παρακάτω, εκτός κι αν το παρακάτω, θα κουμπώσει τα δυο ανεκπλήρωτα πάθη σε ένα.
